Monday, December 15, 2014

ಲಾ ಲಾ ಲೈಲಾ... ಮದುವೆ ಶೀಲಾ

ಶೈಲಾ ಮತ್ತು  ಲೀಲಾ SSLC ತನಕ ಸಹಪಾಠಿಗಳು. ಆದರೆ SSLC  ನಂತರ ಲೀಲಾ ವಾಣಿಜ್ಯ ವಿಭಾಗ ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡರೆ ಶೈಲಾ ವಿಜ್ಞಾನವನ್ನು ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡಳು.

ಲೀಲಾ ಬಡ ಹುಡುಗಿ. ಅದೇ ಕಾಲೇಜ್ ನಲ್ಲಿ PUC  ಮುಗಿಸಿ, ಅಲ್ಲಿಯೇ ಬಿಕಾಂ ಮುಗಿಸಿ, ತನ್ನ ೨೩ ನೇ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಬಿಸಿನೆಸ್ ಒಂದರಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತ ಇದ್ದ ಹುಡುಗನನ್ನು ತನ್ನ ತಂದೆ ತಾಯಿಗಳ ಆಶಿರ್ವಾದದಿಂದ ಕೈ ಹಿಡುದು, ತನ್ನ ೨೬ ನೇ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಕೀರ್ತಿಗೊಬ್ಬ ಮಗ, ಅರತಿಗೊಬ್ಬಳು ಮಗಳನ್ನು ಪಡೆದು ಹಳ್ಳಿಯು ಅಲ್ಲ, ನಗರವು ಅಲ್ಲದ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಜೀವನ ಮಾಡುತ್ತಾ ಇದ್ದಾಳೆ.

ಶೈಲಾ ಬ್ಯಾಂಕ್ ಒಂದರಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವ ಗುಮಾಸ್ತೆಯ ಮಗಳು. ಅಪ್ಪನ ಬಗ್ಗೆ ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. PUC ಯಲ್ಲಿ ವಿಜ್ಞಾನ ಓದಿ, ೬೫ ರಷ್ಟು ಅಂಕ ಪಡೆದು, ಆ ಕೆಟಗರಿ, ಈ ಕನ್ನಡ ಕೃಪಾಂಕ ಇತ್ಯಾದಿ  ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ  ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಇಂಜಿನಿಯರಿಂಗ್ ಕಾಲೇಜ್ ಒಂದರಲಿ ಸೀಟ್ ಪಡೆದು, ನಾಲ್ಕು ವರ್ಷ ಇಂಜಿನಿಯರಿಂಗ್ ಮುಗಿಸಿದಳು. ಇಂಜಿನಿಯರಿಂಗ್ ಕೂಡ  ಬಿಕಾಂ ಹಾಗೆ ಒಂದು ಡಿಗ್ರಿ ಆದರೂ ವೃತ್ತಿಪರತೆ ಇದರಲ್ಲಿ ಇರುವುದರಿಂದಲೂ, ಸಾಫ್ಟ್ವೇರ್ ಎಂಬ ಮೋಹ ಜನ ಮಾನಸದಲ್ಲಿರುವುದರಿಂದಲೂ ಇಂಜಿನಿಯರಿಂಗ್ ಅಂದರೆ ಕಲಿತವರು ಎಂಬ ಭಾವ ಜನ ತೋರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಏನೇ ಇರಲಿ.

ದುರದೃಷ್ಟವೆಂದರೆ, ಶೈಲಾ ಓದಿ ಹೊರ ಬರುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ, ಸಾಫ್ಟ್ವೇರ್ ಲೋಕದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಿಲ್ಲದ ಅರ್ಥಿಕ ಸಂಕಟ(ರಿಸೆಶನ್). ಅವಳು ಸಾಮಾನ್ಯ ಹುಡುಗಿ. ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುವಂತ ಪರ್ಸಂಟೇಜ್ ಕೂಡ ಅವಳದಲ್ಲ. ಕೆಲವು ಸಹಪಾಟಿಗಳು TCS , ಇನ್ಫೋಸಿಸ್ , accenture  ಮೊದಲಾದ ಕಂಪನಿಗಳಿಗೆ ಕ್ಯಾಂಪಸ್ ನಲ್ಲೆ ಸೇರಿದರು.ಆದರೆ ಅವಳಿಗೆ ಸಾಧ್ಯವಾಗಲಿಲ್ಲ. ನಂತರ ಅವಳು ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಿ, ಮೂರೂ ತಿಂಗಳು ತಿರುಗಾಡಿ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಸಾಫ್ಟ್ವೇರ್ ಕಂಪನಿಯಲ್ಲಿ ಡೆವೆಲಪರ್ ಆಗಿ ೮೦೦೦/- ಗೆ ಸೇರಿಕೊಂಡಳು.

ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಬಂದ ಅವಳು ಮನಸ್ಸು ಜಾಗತಿಕ ಬದಲಾವಣೆಗಳಿಗೆ ಸ್ಪಂದಿಸತೊಡಗಿತು. ಅವಳ ಗೆಳತಿಯರು TCS , ಇನ್ಫೋಸಿಸ್ ದಂತಹ  ಕಂಪೆನಿಗಳಿಂದ ಜರ್ಮನಿ, ಸಿಂಗಪುರ್ ಕಡೆ ಹೋದ ಫೇಸ್ಬುಕ್ ಫೋಟೋ ನೋಡಿ ತನಗೂ ಹೋಗಬೇಕು ಅನ್ನುವ ಆಕಾಂಕ್ಷೆ. ಆದರೆ ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡಿರುವ ಸಣ್ಣದಾದ ಅವಳ ಕಂಪನಿಯಲ್ಲಿ ಅಂತ ಅವಕಾಶಗಳೇನು ಇರಲಿಲ್ಲ. ಅವಳಿಗೆ ಬಹಳ ಬೇಸರವಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ, ಅವಳಿಗೆ ನಿಜವಾದ ಆತಂಕವಾದುದ್ದು-ಇಬ್ಬರು ಅವಳ  ಇಂಜಿನಿಯರಿಂಗ್  ಕ್ಲಾಸ್ ಮೇಟ್ ಗಳು ಅಮೆರಿಕದಲ್ಲಿರುವ ಹುಡುಗರನ್ನು ಮದುವೆಯಾಗಿ ಹೋಗುತ್ತಾರೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಕೇಳಿ ತಿಳಿದಾಗ.  ಸಹಜವಾಗಿ ಹಳ್ಳಿಯವರಿಗೆ ಬೆಂಗಳೂರು ಹುಡುಗರು, ಬೆಂಗಳೂರಿನವರಿಗೆ ಅಮೆರಿಕಯ ಹುಡುಗರು ಅಂದರೆ ಒಂದು ರೀತಿಯ  ಸಮಾಧಾನ.

ಹೀಗಿರುವಾಗ ಶೈಲಾ ತಾನು ಅಮೆರಿಕೆಯಲ್ಲಿರುವ ಹುಡುಗನನ್ನೇ ಮದುವೆಯಾಗಬೇಕು ಎಂದು ಬಯಸಿದಳು. ತನಗೆ ಹಾಗೆ ಹೋಗಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಿಲ್ಲ, ಅಮೆರಿಕೆಯ ಹುಡುಗ ಸಿಕ್ಕಿದರೆ ಸಾಕು ಎಂದು  ದೇವರ ಮೊರೆ ಹೋದಳು. ಅವಳಿಗೆ ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಸಣ್ಣ ನೌಕರಿ ಯಾವ ಖರ್ಚಿಗೂ ಸಾಲುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ . ಆದರೆ ಒಂದೊಮ್ಮೆ ಜಾಬ್ ಬಿಟ್ಟರೆ ಅಮೆರಿಕೆಯ ಹುಡುಗ ಅವಳ ಹಳ್ಳಿಗೆ ಬಂದು ನೋಡಲಾರ ಅನ್ನುವ ಭಯ ಅವಳಿಗಿತ್ತು. ಹೀಗಾಗಿ ಗೆಳೆಯರ ಮಧ್ಯೆ ಅಂತು ಇಂತೂ ಜೀವನ ದೂಡುತ್ತಲೇ  ಇದ್ದಳು.

ವಯಸ್ಸು ಅನ್ನುದೆ ಹಾಗೆ... ಪ್ರತಿಕ್ಷಣ ೨೧ ಕಳೆಯಿತು; ೨೨ ಕಳೆಯಿತು.... ೨೪ ಕಳೆಯಿತು ....೨೬ ಕಳೆಯಿತು..!  ಬೇಡ...ಯಾವ ಹಳ್ಳಿಯ ಹುಡುಗ ಬೇಡ..!... ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಹುಡುಗ ಬೇಡ...!. ಈ ಬದುಕಿನ ಸಾಧನೆ ಅಂತಿದ್ದರೆ ಅದು ಅಮೆರಿಕೆಯ ಹುಡುಗನನ್ನು ಪಡೆಯುವುದು. ಮಗಳ ಮದುಯೇ ಆತಂಕ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಎಷ್ಟಾದರೂ ದುಖದ ವಿಷಯ. ಇವಳಿಗೆ ಇದಾವುದು ಅರ್ಥವೇ ಆಗುತ್ತಿಲ್ಲ.

ಕೊನಗೆ ೨೭..!  ಅದೊಂದು ದಿನ, ಅಣ್ಣ ಶೈಲಾಳಿಗೆ ಹೇಳಿದ, " ನೋಡಮ್ಮ ನಿಂಗೆ ೨೭ ವರ್ಷ. ನೀನು ಮದುವೆಯಾಗದೆ ನಮ್ಮನೆಲ್ಲ ಸತಾಯಿಸ್ತ ಇದ್ದೀಯ? ನಿನಗೆ ಒಳ್ಳೆಯ ಹುಡುಗರು ಬಂದರು ....ಅಮೇರಿಕ ....ಅಮೇರಿಕ ಅಂತ ಕೂಗ್ತಾ ಇರ್ತಿಯ... ನೀನು ಏನು ಮಾಡ್ತಿಯಾ ಗೂತ್ತಿಲ್ಲ... ಆರು ತಿಂಗಳು ಅವಕಾಶ ಅಷ್ಟೇ" ಎಂದು ಬಹಳ ನೋವಿನಿಂದ...೨೫ ಯುವಕರನ್ನು ಇವಳ ಮುಂದೆ ತಂದು ನಿಲ್ಲಿಸಿದ ಅಣ್ಣ ಹೇಳಿದ್ದ. ಇವಳಿಗೆ ಮನಸ್ಸು ಮುರಿದಿತ್ತು. ಜೋಬನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಬೆಂಗಳೂರಿಂದ ಊರಿಗೆ ಮರುಳಿದಳು. ಮದುವೆಯ ಚಿಂತೆಯಲ್ಲಿ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರು ದೂರುವವರೇ...! ಹಳೆಯ ಗೆಳತಿ ಲೀಲಾ ಮಾತಾಡಿಸೋಣ ಎಂದು ಅವಳ ಊರಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತಾಳೆ...! ಎರಡು ಮಕ್ಕಳ ತಾಯಿ ಲೀಲಾ, ಒಳ್ಳೆಯ ಗಂಡ..ತುಂಬಿದ ಮನೆಯ ಕತೆ ಹೇಳಿದಾಗ ಮದುವೆಯ ಕಲ್ಪನೆಯಲ್ಲಿ ಅವಳಿಗೆ ಜ್ಞಾನೋದಯವಾಗುತ್ತದೆ.

ಮೂರೂ ತಿಂಗಳೊಳಗೆ, ಲೀಲಾಳ   ಗಂಡನ  ಸಂಬಂಧದಲ್ಲಿ ಪೋಲಿಸ್ ಒಬ್ಬನನ್ನು ಮದುವೆಯಾಗಿ, ಕೇರಳಕ್ಕೆ ಹನಿಮೂನ್ ಗೆ ಹೋಗಿದ್ದಾಳೆ ನಮ್ಮ ಶೈಲಾ..!

ಯಾಕೆ ಹೇಳಿದೆ ಅಂದರೆ, ಇದೆ ಶೈಲಾ ನಾನು ಒಂದು ವರ್ಷದ ಹಿಂದೆ ಮಾತಾಡುವಾಗ, ನೀವು ಅಮೇರಿಕಾದಲ್ಲಿ ಸೆಟ್ಲ್ ಆಗ್ತೀರಾ  ಅಂತ ಆರು ಭಾರಿ ಕೇಳಿ, ನಾನು ಉತ್ತರ ಕೊಡದೆ ಇದ್ದಾಗ whatsapp ನಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಬ್ಲಾಕ್ ಮಾಡಿ ಹೋಗಿದ್ದಳು.

Sunday, October 12, 2014

ಕನಸಿನ ಹುಡುಗಿ -ಸಿಂಚನಾ : Read All Part Once

ಕತೆಯ ಕಾಲ-2010. ಈ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ನಾನು ಮಣಿಪಾಲದಲ್ಲಿ ನಾನು ಕೆಲಸದಲ್ಲಿದ್ದೆ.
ನನಗೆ ೨೫೦ ಜನ ಸಹೋದ್ಯೋಗಿಗಳು, ಅದರಲ್ಲಿ ೭೦ ಜನ ನನ್ನ ಜೂನಿಯರ್ ಗಳು ಇದ್ದರು. ಈ ಕತೆ ನನ್ನ ಸುತ್ತಲೇ ಕಟ್ಟಿದ್ದೇನೆ. ಯಾವುದೇ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಬದುಕನ್ನು, ಅಥವಾ ಹಿಂದಿನ ನನ್ನ ಕಂಪನಿಯ ಯಾವುದೇ ವಿಷಯವನ್ನು ನಾನು ಬಳೆಸುತ್ತಿಲ್ಲ. 


  1. ಕನಸಿನ ಹುಡುಗಿ -ಸಿಂಚನಾ ::ಭಾಗ-೧ (ಮಣಿಪಾಲದಲ್ಲಿ ಬಸ್ಸು ಹತ
  2. ಕನಸಿನ ಹುಡುಗಿ -ಸಿಂಚನಾ ::ಭಾಗ-೨ (ಮಣಿಪಾಲದಿಂದ ಪಿರಂಜೆಯ ತ...
  3. ಕನಸಿನ ಹುಡುಗಿ -ಸಿಂಚನಾ ::ಭಾಗ-೩( ಮೂಡುಬಿದರೆಯಲ್ಲಿ ಸಿಂಚನ... 
  4. ಕನಸಿನ ಹುಡುಗಿ -ಸಿಂಚನಾ ::ಭಾಗ-೪(ಪಿರಂಜೆಯಲ್ಲಿ ಸಿಂಚನಾ ಹಿ... 
  5. ಕನಸಿನ ಹುಡುಗಿ -ಸಿಂಚನಾ ::ಭಾಗ-೫(ಪಿರಂಜೆಯಿಂದ ಧರ್ಮಸ್ಥಳಕ್... 
  6. ಕನಸಿನ ಹುಡುಗಿ -ಸಿಂಚನಾ ::ಭಾಗ-೬(ಮಣಿಪಾಲದಲ್ಲಿ ದಿನಗಳು-ಸಿ... 
  7. ಕನಸಿನ ಹುಡುಗಿ -ಸಿಂಚನಾ ::ಭಾಗ-೭ (ಸರಳಾ ಹೆಸರಿಗೆ ಬಂತು ಕಾ...
  8. <wait for next part> 



ಕನಸಿನ ಹುಡುಗಿ -ಸಿಂಚನಾ ::ಭಾಗ-೭ (ಸರಳಾ ಹೆಸರಿಗೆ ಬಂತು ಕಾಲ )

ಮರುದಿನ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಏಳುವಾಗ ಆನಂದ ಭರಿತ ಮನಸು ಹಾಯಾಗಿತ್ತು. ಚಳಿ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಸಂತೋಷವಾದಾಗ ನಿಸರ್ಗ ಅದೆಷ್ಟು ಬೆರಗು ಹುಟ್ಟಿಸುತ್ತದೆ! ಎದ್ದವನು ಶೂ ಧರಿಸಿ, ಮಣಿಪಾಲದ ಟಾಪ್ಮಿಯತ್ತ ನಡೆಯಲಾರಂಭಿಸಿದೆ. ಸೂರ್ಯನ ಆಗಮನ  ಆಗಲೇ ಆಗಿತ್ತು. ಮಣಿಪಾಲದಲ್ಲಿ ಚಳಿಗಾಲ ಅನ್ನುದೆ ಇಲ್ಲ. ನಿಮಗೆ ಚಳಿಗಾಲದ ಅನುಭವ ಆಗಬೇಕಾದರೆ ಬೆಳಿಗಿನ ಜಾವದಲ್ಲಿ ಬೈಕ್ ನ್ನು ೬೦ ಕೀ ಮಿ/ಗಂಟೆ ಓಡಿಸಬೇಕು. ಬೆಟ್ಟ-ಗುಡ್ಡಗಳಿಂದ ಆಗಲೇ ಸೂರ್ಯನ ಕಿರಣಗಳು ಮಂಜಿನ ಮೂಲಕ ಹಾದು ಬರುತ್ತಿದ್ದವು. ಹಾಲು-ಪೇಪರ್ ಹಾಕುವ ಹುಡುಗರು ಸೈಕಲ್ ಮೂಲಕ ಎದುರುಗೊಂಡಿದರು. ಶಾಲೆಗಳಿಗೆ ಯುನಿಫಾರ್ಮ್ ಮಕ್ಕಳು ಅಲ್ಲಿ-ಇಲ್ಲಿ ಎದುರಾಗಿದ್ದರು. KMC ಯಲ್ಲಿ  ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಸೇರುವ ನರ್ಸಗಳು ಆಗಲೇ ಬಸ್ಸಿಗೆ ಕಾಯುತ್ತಿರುವುದು ಅವರ ಸಮವಸ್ತ್ರದ ಮೂಲಕ ಗುರಿತಿಸಿದ್ದೆ.

ನಿಸರ್ಗದ ಸೌಂದರ್ಯದ ಮುಂದೆ ಯಾವ ಪೇಂಟೆಡ್(ಬಣ್ಣ ಬಳಿದ) ಚಿತ್ರ ಕೂಡ ಗೆಲ್ಲಲಾರದು. ನೋಡದೆ ಇರುವುದನ್ನು ನೋಡಿದಾಗ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಆಶ್ಚರ್ಯವಾಗುವುದು ಸಹಜ. ಸೂರ್ಯೋದಯ, ಸೂರ್ಯಸ್ತಮಾನ, ಹುಣ್ಣಿಮೆಯ ಚಂದ್ರ, ಮಂಜಿನ ಆವರಣ, ಬೆಟ್ಟಗಳ ಸಾಲು ಇವೆಲ್ಲ ನಿತ್ಯ ನೋಡಬಹುದಾದ ನಿತ್ಯ ನಿಸರ್ಗದ ಕೌತುಕಗಳಾದರು, ಅವನ್ನು ಗಮನಿಸುವ ಮನಸ್ಸು ಅವಗಳತ್ತ ಸೆಳೆದಾಗ ಸಿಗುವ ಮನಸ್ಸಿನ ಸಂತೋಷ ಅವರ್ಣನೀಯ.ಅವುಗಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾ ನಮ್ಮವರು ಎಂಬುವವರ ಜೊತೆ ಕಾಫಿ ಸೇವಿಸುತ್ತ ಇದಿದ್ದೆ ಆದರೆ ಅದು ಸ್ವರ್ಗ ಸುಖವೇ..!

ನಾನು ಅದೆಷ್ಟು ದಿನ ಮಣಿಪಾಲದ ಗುಡ್ಡ-ಬೆಟ್ಟಗಳ ಮಧ್ಯೆ ಏಕಾಂಗಿಯಾಗಿ ನಡೆದಾಡಿದ್ದೇನೆ; ಅದೆಷ್ಟು ಸಾರಿ ಟಾಪ್ಮಿ, ಅರ್ಬಿ ಕೊಡ್ಲಿ, ಶಾಂತಿ ನಗರದ ಕೆಳಸ್ತರದ ಬೆಟ್ಟಗಳ ಮಧ್ಯೆ ಸಾಗಿ ಬಂದಿದ್ದೇನೆ. ಗರಿ ಬಿಚ್ಚಿ ಕುಣಿದ ನವಿಲುಗಳನ್ನು ನೋಡಿದ್ದೇನೆ. ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಸಂತೋಷವಾದಗೆಲ್ಲ ಯಾರು ಇಲ್ಲದ ಬೆಟ್ಟದ ಮಧ್ಯೆ ಯಕ್ಷಗಾನ ಸಂಭಾಷಣೆ ಮಾಡಿದ್ದೇನೆ. ಕಾಡಿನ ಹೂವುಗಳನ್ನು ಕಿತ್ತಿದ್ದೇನೆ; ಫೋಟೋ ತೆಗೆಸಿದ್ದೇನೆ. ಹಳ್ಳಿಯ ಹುಡುಗನಾದ ನಾನು ವಿವಿಧ ಬಗೆಯ ಕಾಡಿನ ಹಣ್ಣು ಕಿತ್ತು ತಿಂದಿದ್ದೇನೆ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಯಾವುದೋ  ಮನೆಯ ಮುಂದೆ ಹೋಗಿ ನಾಯಿಗಳ  ಕರ್ಕಸ ಸ್ವಾಗತವನ್ನು ಪಡೆದು ಕೊಂಡು ಭಯ ಪಿಡಿತನಾಗಿದ್ದು ಇದೆ.

ಇವತ್ತು, ನಾನು ಭೌತಿಕವಾಗಿ ಏಕಾಂಗಿ. ನನ್ನ ಜೊತೆ ಕೈ ಹಿಡಿದು ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಭಾಸವಗುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ ನನ್ನ ಸಿಂಚನಾ. ಅವಳಿಗೆ ಹೂವುಗಳನ್ನು ಕಿತ್ತು ಕೊಟ್ಟಂತೆ, ಅವಳು ನಗುತ್ತಲೇ ಸ್ವಿಕರಿಸಿದಂತೆ ಎಲ್ಲವು ಮನಸ್ಸಿನ ಮೂಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಆಗುತ್ತಿದೆ. ಎಲ್ಲವು ಭಾವ ಮಾತ್ರ. ಅಲ್ಲಿ ನಾನು-ನಿಸರ್ಗದ ಜೊತೆ ಇರುವ ಸಂಹವನ ಹೊರತು ಬೇರೆಯ  ಯಾವ ಕಾರಣವೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಸಿಂಚನಾ ಎಲ್ಲೆಲ್ಲು ನನ್ನ ಆವರಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಾಳೆ.

ಬೆಳಿಗ್ಗಿನ ವಾಕ್ ನಿಂದ ಮನೆಗೆ ಮರುಳಿ ಬಂದು, ಸ್ನಾನ-ಪೂಜೆ ಮುಗಿಸಿ, ೯:೦೦ ಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಕೀ ಚೈನ್ ಇರುವ   ಬೈಕ್ ಕೀ ಹಾಕಿ ಬೈಕ್  ರೈಡ್ ಮಾಡುತ್ತಾ ರೋಮ್ಯಾಂಟಿಕ್ ಮೂಡನಲ್ಲೇ ಆಫೀಸ್ ಸೇರಿದೆ (ಎಲ್ಲವು ಕಂಗ್ಲಿಷ್ ಪದಗಳು ). ಆಗಲೇ ಕಚೇರಿಯ ಊಟದ ಮನೆಯಲ್ಲಿ(cafteria ) ದಲ್ಲಿ ಸೇರಿದ  ನಾಲ್ಕಾರು ಸಹೋದ್ಯೋಗಿಗಳ ಜತೆಯಲ್ಲಿ ನಾನು ಸೇರಿದೆ. ಮೇಜಿನ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳುವಾಗ, ಅದ್ಭುತ ಹಿರೋ ಬಾಡಿ ಲ್ಯಾಂಗ್ವೇಜ್ ನಲ್ಲೆ  ಬಂದ ನಾನು ಕೀ ಚೈನ್ ಇಟ್ಟುದ್ದನು ನೋಡಿದರು ನನ್ನ ಸುತ್ತಲಿನ ಸಹೋದ್ಯೋಗಿಗಳು.

ಕೀ ಚೈನ್ ಆಕರ್ಷಣೆಯ ಕೇಂದ್ರವಾಗಿ ಎಲ್ಲರು ಎತ್ತಿ ನೋಡಿದರು. ಕೀ ಚೈನ್ ಗೆ ಲೆಟರ್-ಗಳು ಇದ್ದರೆ ಅದು ಖಂಡಿತ ಹುಡುಗ-ಹುಡುಗಿಯ ಹೆಸರು ಇದ್ದೆ ಇರುತ್ತದೆ ಅನ್ನುದು ಒಂದು ಸಹಜ ನಿಯಮವೇ ಆಗಿದೆ. ಬಹುಶ: ಪ್ರೀತಿಯ ಒಂದು ಬಗೆಯ ಆನಂದದ ತೋರ್ಪಡಿಕೆಗಾಗಿ ಹೀಗೆಲ್ಲ ಮಾಡುತ್ತಾರೋ ನಾ ಕಾಣೆ. ಆದರೆ, ಸಿಂಚನಾ ಎಂಬ ಸೌಂದರ್ಯದ ಮಧ್ಯೆ ನಾನು ಹಲವು ಬಗೆಯ ಸಂತೋಷದ ತುಡಿತದಲ್ಲಿ ಕೀ ಚೈನ್ ಎತ್ತಿಕೊಂಡುದ್ದು ಹೌದು. ಕೀ ಚೈನ್ ಎತ್ತಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಸಹೋದ್ಯೋಗಿಗಳಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬನಾದ ರಾಜು, "ಎನಲೇ ವೆಂಕಿ, ಕೀ ಚೈನ್ ಯಾವಾಗ ಬಂತ್ತು ?  'S ' ಲೆಟರ್ ಯಾರದಪ್ಪ?" ನಾಲ್ಕಾರು ಜನರ ಮಧ್ಯ ಒಂದು ಪ್ರಶ್ನೆ ಎಲ್ಲರನ್ನು ಆಕರ್ಷಿತರಾಗಿ, " ಯಾವುದಾದರು ಹುಡುಗಿಯ ಹೆಸರೇ ಇರುತ್ತೆ ಬಿಡು..!" ಎಂದ ಸುಧೀಶ. ಮಾತು ಎಲ್ಲೆಲೋ ಹೊರಟು, ಆಫೀಸ್ ನ   'S ' ನಿಂದ ಆರಂಭವಾಗುವ ಎಲ್ಲ ಹುಡುಗಿಯರ  ಹೆಸರಿಗೂ ಅದು ತಳಕು ಹಾಕಲು ಆರಂಭಿಸಿತ್ತು. ಒಬ್ಬರು ಒಂದು ಹೆಸರನ್ನು ಹೇಳಿ, 'ಇವಳದೇ' ಎಂದು ಹೇಳಲು ಹೊರಟರೆ ಇನ್ನೊಬ್ಬರು  ಇನ್ನೊಬ್ಬಳ ಹೆಸರು ಹೇಳ ತೊಡಗಿದರು. ಹೀಗೆ   ಟೇಬಲ್ ಮೇಲೆ ಎಲ್ಲ ಹುಡುಗಿಯರ ಹೆಸರು  ನನ್ನ ಹೆಸರ ಮುಂದೆ ಜೋಡಿಸಿ ಸಮಾಧಾನ ಪಟ್ಟರು. ನಾನು ಯಾರ ಹೆಸರು ಹೇಳದೆ, "ಅದು ಹುಡುಗಿಯ ಹೆಸರೇ ಅಲ್ಲ ; S  stands  for  single " ಎಂದು ಹೇಳಿ ತಪ್ಪಿಸಲು ಯತ್ನಿಸಿದೆ. ಆದರೆ, ಒಂದು ವರ್ಷದ ಹಿಂದೆ, ಕ್ವಿಜ ಪ್ರೊಗ್ರಾಮ್ ಒಂದರಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಸಾಥ್ ನೀಡಿದ್ದ  ಸರಳಾ ಳ  ಹೆಸರು  ನನ್ನ ಕೀ ಚೈನ್ ಮೂಲಕ ನನ್ನ ಹೆಸರಿಗೆ ತಳುಕಿ ಕೊಂಡಿತ್ತು. ಬ್ರೇಕ್ಫಾಸ್ಟ್  ಮುಗಿಯುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ, 'ವೆಂಕಟ್ & ಸರಳಾ' ಎಂಬ ಹೆಸರು ಎಲ್ಲ ಟೇಬಲ್  ಜೊತೆಗಾರರು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡು, ಹಾಸ್ಯ ಚತಾಕಿಗಳೊಂದಿಗೆ  ಮಾತು ಮುಗಿಸಿ ನಡೆದರು.

ಸರಳಾ... ಒಂದು ಸರಳ ಹುಡುಗಿಯೇ. ಉತ್ತರಕರ್ನಾಟಕದ  ಹುಡುಗಿ. ಒಂದು ವರ್ಷದ ಹಿಂದೆ ನಮ್ಮ ಕಂಪನಿ ಗೆ ಇಂಟರ್ವ್ಯೂ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದಳು. ನಾನೇ ಅವಳಿಗೆ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನು ಕೇಳಿದ್ದೆ. ತುಂಬಾ ರೂಪವತಿ ಅಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಬಹಳ ಬುದ್ಧಿವಂತೆ ಹುಡುಗಿ. ಈ ಬುದ್ಧಿವಂತಿಕೆಯನ್ನು  ಗುರುತಿಸಿದ ನಾನು ಕ್ವಿಜ್ ಪ್ರೊಗ್ರಾಮ್ ಒಂದಕ್ಕೆ ಅವಳನ್ನು ಸಾಥ್ ನೀಡುವಂತೆ ಕೇಳಿಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ಅವಳು ದೈನ್ಯತೆಯಿಂದಲೇ ' ಓಕೆ ಸರ್' ಎಂದು ಹೇಳಿ ಪ್ರೊಫೆಷನಲ್ ಸಂಬಂಧದಲ್ಲಿಯೇ  ನನ್ನ ಜೊತೆ ಕಾರ್ಯ ಕ್ರಮಕ್ಕೆ ಜೊತೆಯಾಗಿದ್ದಳು. ಅವಳಿಗೆ ನಾನು ಹಿರಿಯ ಸಹೋದ್ಯೋಗಿ, ಇಂಟರ್ವ್ಯೂ ತೆಗೆದುಕೊಂಡವರು ಎನ್ನುವ ಕಾರಣದಿಂದ ಸಹಜವಾಗಿ 'ಸರ್' ಎಂದು ಗೌರವದಿಂದಲೇ ನಡೆದು ಕೊಂಡಿದ್ದಳು. ಇಷ್ಟು ಬಿಟ್ಟರೆ ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ನಡುವೆ ಯಾವ ವಿಷಯಗಳು ಇರಲಿಲ್ಲ.

ಆದರೆ ಗಮನಿಸುವರು ಅದೆಷ್ಟು ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾಗಿ ಗಮನಿಸುತ್ತಾರೆ ನೋಡಿ!. ಒಂದು ವರ್ಷದ ಹಿಂದೆ  ಕ್ವಿಜ್ ಪ್ರೊಗ್ರಾಮ್ ಗೆ ನನ್ನ ಜೊತೆ ಯಾದ ಸರಳಾ ನನ್ನ ಪ್ರೇಯಸಿಯಾಗಿಸಿದರು ನನ್ನ ಕಲಿಗ್ ಗಳು. ಅದು ಹಾಸ್ಯದ, ಕುತೂಹಲದ ವಿಷಯವಾಗಿ ಒಂದು ಮಾತು ಆ ಸಂದಭದಲ್ಲಿ ಅವರು ಹೇಳಿದ್ದರು. ಸರಳಾಳ ಕುರಿತಾಗಿ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಕೂಡ  ಸಿಂಚನಾಳ  ಕುರಿತಾಗಿ ಯೋಚಿಸಿದಂತೆ ವಿಚಾರ ಮಾಡಿದವನೇ ಅಲ್ಲ. ನಾನು ಇವರ ಈ ಮಾತುಗಳು ತಲೆಗೆ ಹಾಕಿಕೊಳ್ಳಲೇ ಇಲ್ಲ.

ಆದರೆ, ಕಿಡಿ ಹಚ್ಚಿದ ಮೇಲೆ ಬೆಂಕಿ ಹತ್ತಿ ಉರಿಯಲು ಬಹಳ ಸಮಯ ಬೇಡ. ಅದು ಕಾಡನ್ನು ನಾಶ ಮಾಡಲು ಕ್ಷಣಗಳೇ ಸಾಕು.! 'ವೆಂಕಟ್-ಸರಳಾ ಎಂಬ ಹೆಸರು  ಮಧ್ಯಾಹ್ನದ ಟೀ ವೇಳೆಗೆ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಟೇಬಲ್ ಮೇಲೆ ಪ್ರತಿಧ್ವನಿಸ ತೊಡಗಿತ್ತು. ಸರಳಾ  ಕುರಿತಾಗಿ ಯಾರಾರು ಕಣ್ಣಿಟ್ಟಿದ್ದರು, ಅವಳು ಹಾಗೆ-ಹೀಗೆ ಅಂತೆಲ್ಲ ಕತೆ ವಿಚಿತ್ರವಾಗಿ ನಾನು ಮತ್ತೊಬ್ಬರಿಂದ ಕೇಳುವವಾಗ ಅದು ವಿಪರ್ಯಾಸವಾಗಿ ನನಗೆ ಕಾಡಲು ಕಾರಣವಾಗಿತ್ತು.

ಹಾಗೆ ಸರಳಾ ಕತೆ ಅಷ್ಟೊಂದು ಹರಡಲು ಕಾರಣವಿತ್ತು. ಮನುಷ್ಯನ ಒಂದು ಸಹಜ ಮತ್ತು ಕ್ರೂರ ಆಸೆ ಗಾಸಿಪ್. ಸಾಮಾಜಿಕವಾಗಿ ಒಪ್ಪುವ ವಿಷಯಗಳು ವಾರ್ತೆಯಾದರೆ, ಮತ್ತೊಬ್ಬರ ವಯಕ್ತಿಕ ವಿಷಯಗಳು ಅನಾವಶ್ಯಕವಾಗಿ ಹರಡುವುದಕ್ಕೆ ಗಾಸಿಪ್ ಅನ್ನಬಹುದು. ಹಳ್ಳಿಗಳಲ್ಲಿ ರಾಮಣ್ಣ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಆಕಳು ಕರು ಹಾಕಿರುವುದು ನ್ಯೂಸ್... ಆದರೆ ರಾಮಣ್ಣ ಮತ್ತು ಅವನ ಹೆಂಡತಿಗೆ ಬಾಯಿ-ಬಾಯಿ ಅದುದ್ದು ಗಾಸಿಪ್. ಹಾಗೆಯ ಆಫೀಸ್ ನಲ್ಲಿ ಕಡಿಮೆ ಜನರಿರುವಾಗ ಮಾತನಾಡಲು ಪೇಟೆಂಟ್, ಪೇಪರ್, ಪ್ರಾಜೆಕ್ಟ್ ದಂತ ನ್ಯೂಸ್ ಗಳ ಜೊತೆ  ಸರಳಾ-ವೆಂಕಟ್ ಎಂಬ ಜೊತೆಯೂ ಗಾಸಿಪ್ ಆಗಲು ಸಾಧ್ಯತೆ ಇತ್ತು. ಅದು ಗಾಸಿಪ್ ಚಟಕ್ಕೆ ಬಿದ್ದವರ  ಹಸಿವು ತಣಿಸಲು ಅವಕಾಶ ನೀಡಿತ್ತು.

ಗಾಸಿಪ್ ಚಟದ ದುರಂತವೆಂದರೆ-ಅದು ಯಾವತ್ತು ಅಧಿಕೃತ ವಿಷಯವಲ್ಲ. ಆದರೆ ಕೇಳಿದವರೆಲ್ಲ ಅದನ್ನು ಅಧಿಕೃತ ವಿಷಯವೆಂದೇ ಭಾವಿಸುತ್ತಾರೆ.  ಗಾಸಿಪ್ ಹರಡುವಾಗ ಬರಿ  ಕೀ ಚೈನ್ ನಲ್ಲಿ 'S ' ಮತ್ತು 'V ' ಇರುವುದರಿಂದ ಸರಳಾ-ವೆಂಕಟ್ ಎಂಬುದು ಜೊತೆಯಾಗಿದೆ ಎಂದು ಹೇಳಿದರೆ  ಯಾರು ಬೆಲೆ ಕೊಡಲಾರರು. ಆ ಸುದ್ಧಿ ಹೇಳುವ ಅನಧಿಕೃತ ಪಶುವಿಗೆ ವಿಷಯ ಅಧಿಕೃತವಾಗಿ ಕೇಳುಗನ ಮೇಲೆ ಮುಡಿಸಬೇಕಾದರೆ  'ಬಿಳಿಯ ಕಾಗೆಯನ್ನು, ಒಂದು ಕಾಲಿನ ಹಸುವನ್ನು, ಕಾಲಿರುವ ಹಾವನ್ನು, ಕೊಂಬು ಇರುವ ಕುದುರೆಯನ್ನು' ಸೃಷ್ಟಿಸಿ ಬಿಡುತ್ತಾನೆ.  ಕೇಳುಗ 'ಮತ್ತೆ.. ಮತ್ತೆ...!" ಎಂದು ಉತ್ಸಾಹ ತೋರಿದ ಅಂದರೆ ಗಾಸಿಪ್ ವಿಷಯದಲ್ಲಿನ ವ್ಯಕ್ತಿಯ(ಇಲ್ಲಿ ನಾನು ಮತ್ತು ಸರಳಾ) ಸಮಾಧಿ ಖಂಡಿತ ಆಗಿತ್ತದೆ. ಸರಳಾ  ಹುಟ್ಟು ಹಬ್ಬಕ್ಕೆ ನಾನು ಗಿಫ್ಟ್ ಕೊಟ್ಟೆಯೆಂದು... ನಾವಿಬ್ಬರು ಬೈಕ್ ಮೇಲೆ ಹೋಗಿದ್ದೆವು ಎಂದು.... ನಾನೇ ಅವಳ ಬಸ್ ಟಿಕೆಟ್  ಬುಕ್ ಮಾಡಿರುವುದಾಗಿ .... ಅವಳು ನಾನು ಟೈಗರ್ ಸರ್ಕಲ್ ನಲ್ಲಿ ಒಂದೇ ಕಪ್ ನಲ್ಲಿ ಜ್ಯೂಸು ಕುಡಿದಿರುವುದನ್ನು ನೋಡಿರುವುದಾಗಿ  ವಿಚಿತ್ರ ವಿಷಯಗಳು ಹೊರಬಂದುದ್ದನ್ನು  ನಾನು ದಿನದ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ಕೇಳಿ ಕಂಗಾಲಾದೆ. ನನಗೆ ಅಸಹ್ಯವಾಗ ತೊಡಗಿತ್ತು. ಸರಳಾ ಸೀದಾ-ಸದಾ ಹುಡುಗಿ ಕೇಳಿ ಏನು ತಿಳಿದಲೋ ಏನೋ ?

ನಾನಂತೂ ಎಲ್ಲವನ್ನು ಮರೆತು ಸಿಂಚನಾ ಕುರಿತಾಗಿ ಯೋಚಿಸುತ್ತಲೇ  ಆಫೀಸ್ ನಿಂದ ಹೊರ ಬಂದೆ.

ಭಾಗ ೮ ರಲ್ಲಿ ಮುಂದುವರಿಯಲಿದೆ ಮುಂದಿನ ಕತೆ.

Sunday, October 5, 2014

ಕನಸಿನ ಹುಡುಗಿ -ಸಿಂಚನಾ ::ಭಾಗ-೬(ಮಣಿಪಾಲದಲ್ಲಿ ದಿನಗಳು-ಸಿಂಚನಾ ನೆನಪಲ್ಲಿ)

ಯಾವತ್ತೂ ಇಲ್ಲದ ಸಂತೋಷ, ಸ್ವರ್ಗ ಲೋಕದ ಆನಂದ  ಮನಸಲ್ಲಿ ಜನಸಿತ್ತು. ಯಾರಿಗೂ ಹೇಳಲಾಗದ ಭಾವನೆಗಳ ಅಲೆ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ  ವಿವಿಧ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಅಪ್ಪಳಿಸಿದಾಗ, ಕಣ್ಣು ಮುಚ್ಚಿ ಒಳಗೊಳಗೇ ನಗುತ್ತಿದ್ದೆ . ಹತ್ತಾರು ಸಹೋದ್ಯೋಗಿಗಳ ಮಧ್ಯೆ ಊಟ-ತಿಂಡಿಗೆ ಕುಳಿತಾಗಲು ಸಿಂಚನಾಳ ಭಾವುಕ ಜಗತ್ತು,  ನನ್ನನು ಮೇಜಿನ ಮೇಲೆ ನಡೆಯುವ ಚರ್ಚೆಗಳಿಂದ ದೂರವಾಗಿಸುತ್ತಿದ್ದವು. New  android  ಫೋನ್ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡಲಿ, ಪೇಟೆಂಟ್ ಗಳ ಕುರಿತಾಗಿ ವಿವರಿಸುತ್ತಿರಲಿ, ನಾಳೆಯ ಕೆಲಸದ  ಕುರಿತಾಗಿ ಚರ್ಚೆ ನಡೆಯಲಿ, ಸಾಲರಿಯ ಕುರಿತಾದ ವಾಖ್ಯನಗಳು ಗುಲ್ಲೆಬ್ಬಿಸಲಿ ನನಗೆ ಯಾವುದು ಸಂಬಂಧವಿಲ್ಲದಂತೆ ನಾನು ಮುಕ್ತ ಮನಸ್ಸಿನಿಂದ ಸಿಂಚನಾ ಕುರಿತಾಗಿ ಭಾವುಕ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ವಿಹರಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ. ಆದರೆ, ನಿದ್ದೆಯಿಂದ ಎಚ್ಚೆತಾಗ ನೈಜತೆ ಅರ್ಥವಾಗುವಂತೆ, 'ಅವಳು ನನಗೆ ಸಿಗಲು ಸಾಧ್ಯವೇ?' ಅನ್ನುವ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಬಂದು ನಿಂತಾಗ ಮಾತ್ರ, ಏನು ಕಳೆದುಕೊಂಡವನ ಹಾಗೆ ಗಾಬರಿಯಾಗುತ್ತಿದ್ದೆ.

ನಾನು ಯಾವತ್ತು ಮೌನಿಯಲ್ಲ. ಮಾತು ಇಲ್ಲದೆ ನನ್ನ ದಿನವೇ ನಡೆಯದು. ಎಲ್ಲರನ್ನು ಮಾತನಾಡಿಸುತ್ತಲೇ ಧನಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಕಾಲೆಳೆಯುತ್ತಾ ಸಾಗುವುದು ನನ್ನ ದಿನಚರಿಯೇ ಅಂದರೆ ತಪ್ಪಲ್ಲ.ಆದರೆ ಇದು ಅತಿಯಾಗಿ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಅಸಹ್ಯವಾಗುತ್ತದೆಯಾದರು ಅದು  ಬಿಡಲು ಮನಸ್ಸಿಲ್ಲ. ಹೊಸಬರು-ಹಳೆಬರು ಎಂದು ಬೇಧವಿಲ್ಲದೆ ಯಾರನ್ನಾದರು ಮಾತನಾಡಿಸುವ ತವಕ. ಆ ಗುಣದಿಂದಲೇ ಯಾವ ಬಸ್ಸು-ಜನ ಜನ್ಗುಲಿಯಿಲ್ಲದ ಹಳ್ಳಿಯಿಂದ ನಾನು ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಬಂದೆ. ನನಗೆ ಹೆದರಿಕೆಯೇ ಇಲ್ಲ. ಈ ಗುಣ ಒಳ್ಳೆಯದು, ಕೆಟ್ಟದು ಅನ್ನುವುದು ಆಯಾ ವಿಷಯ ಹಾಗೂ ವಕ್ತಿಗಳ ಮೇಲೆ ಅವಲಂಬಿತವಾಗಿರುತ್ತದೆ.

ನನ್ನ ಮೌನ  ಕಚೇರಿಯಲ್ಲಿ ಹೊಸ ಬದಲಾವಣೆಗೆ ಕಾರಣವಾಯಿತು. ಯಾವ ತಲೆ ಹರಟೆ ಇಲ್ಲದೆ ಸೀದಾ ನನ್ನ ಡೆಸ್ಕ್ ಗೆ ಬಂದು ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ಪ್ರತಿದಿನ ಮೊದಲು ಡೆಸ್ಕ್ ಸಮೀಪಿಸುವಾಗ ದೇವರ ಧ್ಯಾನ ಮಾಡುವುದು ರೂಢಿ. ಆದರೆ ಸಿಂಚನಾ ಧ್ಯಾನವಾಗಿದೆ. ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ನ ವಾಲ್ ಪೇಪರ್ ಸಿಂಚನಾ ನಂತ ಹುಡುಗಿಯ ಫೋಟೋ ಹಾಕಿದೆ(ಸಿಂಚನಾ ಫೋಟೋ ಇರಲಿಲ್ಲ). ಇದನ್ನು ಗೂಗಲ್ ನಲ್ಲಿ ಹುಡುಕಲು ಎರಡು ತಾಸು ವ್ಯಯಿಸಿದ್ದೆ. ನಾನು ಸಿನೆಮಾಗಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತೆನಾದರು ಯಾವತ್ತೂ ಯಾವ ನಟಿಯನ್ನು, ನಟನ್ನು ರೋಲ್ ಮಾಡೆಲ್ ಎಂದು ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ಸ್ಕ್ರೀನ್ ಗಾಗಲಿ ಮನೆಯ ಗೋಡೆಗಾಗಲಿ ತಂದವನಲ್ಲ. ಆದರೆ, ಸಿಂಚನಾಳ ಫೋಟೋ ಒಂದು ಸಿಗಬಾರದೇ ಎಂದು ಅದೆಷ್ಟೋ ಬಾರಿ ಅಂದು ಕೊಂಡೆ. ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ಸ್ಕ್ರೀನ್ ಗೆ  ಹುಡುಗಿಯನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸುತ್ತಲೇ ಹೋದೆ ಹೊರತು ಸಿಂಚನಾಳ ಯಾವ ಚೆಲುವು ಅವಳಲ್ಲಿ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ. ಸಿಂಚು ಎಂಬ ಹೆಸರಿಂದ ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ಗೆ ಬೇಕಾದ ಪಾಸ್ವರ್ಡ್ ಗಳು ಬದಲಾದವು. ಸಿಂಚು ಎಂಬ ಹೆಸರು ಎಲ್ಲದಕ್ಕೂ  ಮೌಲ್ಯಯುತವಾಗಿತ್ತು.

ಕಚೆರಿಯಲ್ಲಿ  ಅದೆಷ್ಟೋ ಕೆಲಸಗಳು ಸಮಯಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಮಾಡಬೇಕಾಗಿರುತ್ತವೆ. ಇಲ್ಲದೆ ಹೋದರೆ ನಮ್ಮ ತಲೆಯ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳಲು ಸಾಕಷ್ಟು ಜನ ಇದ್ದೆ ಇರುತ್ತಾರೆ. ಒಂದೊಮ್ಮೆ ನಮಗಿಂತ ಕಿರಿಯರು ನಮ್ಮ ತಲೆ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳುವ ಪ್ರಸಂಗ ಬಂದಾಗ ಬದುಕು ಖಂಡಿತ ಅಸಹನಿಯವಾಗಿ ಬಿಡುತ್ತದೆ. ಸಣ್ಣವರಿಂದ ಕಲಿಯಬೇಕಾದ ವಿಷಯಗಳಿದ್ದಾಗ  ಕಲಿಯುವುದು ಒಳ್ಳೆಯ ಗುಣ. ಆದರೆ ಸಣ್ಣವರು ನಮ್ಮ ನಿರ್ಲಕ್ಷ್ಯತನವನ್ನು ನೋಡಿ-ನಮ್ಮ ಮೇಲೆ ಅಧಿಕಾರ ನಡೆಸಲು ಮುಂದೆ ಬಂದರೆ ಅಸಹ್ಯವಾಗುವುದು ಸಹಜ. ನಾನು ಸಿಂಚನಾಳ ಮೋಹ ಪಾಶದಲ್ಲಿ ಸಿಲುಕುತಿದ್ದಂತೆ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ಏರುಪೆರು ಆದವು. ಸಮಯಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಇಮೇಲ್ ಮಾಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ, ಸಮಯಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಬೇರೆಯವರಿಗೆ ಉತ್ತರಿಸಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಜೊತೆಗೆ ಪ್ರೊಫೆಷನಲ್ ಆಗಿರಬೇಕಾದ ಇಮೇಲ್ ಗಳು  ಪ್ರೀತಿ-ಪ್ರೇಮ ಭಾವದ ಕಲ್ಪಿತ ಶಬ್ಧಗಳು ತೂರಿ ಬಂದವು. ಹಾಗೆಂದು ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ತೊಂದರೆ ಯಾಗಲಿಲ್ಲ.  ಭಾವದ ತುಡಿತಗಳು ತಳಹಬಂದಿಗೆ ಬಂದು 'ಅವಳು ಸಿಗುವಳೇ?' ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ ಎದುರಾದಾಗ ಮಾತ್ರ ೧೫ ನಿಮಿಷ ನಾನು ವಿಚಲಿತನಾಗಿ, ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ನ ಹ್ಯಾಂಗ್ ಆದ ಮಾನಿಟರ್ ತರಹ ಕುಳಿತಿರುತ್ತಿದ್ದೆ.

ಆಲೋಚನೆಗಳ ಸರಣಿಯಲ್ಲಿ ಹಾಯಾಗಿದ್ದ ನಾನು ೫.೩೦ ಕ್ಕೆ ಆಫೀಸ್ ಬಿಟ್ಟು, ಬೈಕ್ ಹತ್ತಿ ಮೊದಲ ಭಾರಿ ನಾನೇ ನನ್ನನ್ನು ಹೀರೋ ಅಂದು ಕೊಂಡು ಬೈಕ್ ಹತ್ತಿ ಟೈಗರ್ ಸರ್ಕಲ್ ಗೆ ಹೋದೆ. ಯಾವ ಹುಡುಗಿಯನ್ನು ನೋಡಲಿಲ್ಲ. ನನಗೆ ಮನಸ್ಸು ಇಲ್ಲ. ನನಗೆ ಒಬ್ಬಳು ಸಿಕ್ಕಿದ್ದಳಲ್ಲವೇ? ಎಷ್ಟೊಂದು ಶುದ್ಧ ಭಾವನೆಗಳು...!. ಒಬ್ಬನೇ ಕುಳಿತು ಹೋಟೆಲ್ ಪಾಂಗಳಕ್ಕೆ ಬಂದು ಟೀ ಕುಡಿದೆ. ಹಾಗೆ  ತಿರುಗಿ ಬರುವಾಗ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಕೀ ಚೈನ್ ಮಾರುತ್ತಿರುವುದನ್ನು ನೋಡಿದೆ. ಅಂತು ಹುಡುಕಾಡಿ 'S '(ಸಿಂಚು) ಮತ್ತು 'V ' (ವೆಂಕಟ್) ಎಂದು ಎರಡು ಅಕ್ಷರಗಳ ಜೊತೆಯನ್ನು ಮಾಡಿ ಕೀ ಚೈನ್ ರೆಡಿ ಮಾಡಿ ಮನೆಗೆ ಬಂದೆ. ನಾನು ಯಾವತ್ತು ಬೈಕ್ ಕೀ ಗೆ ಚೈನ್ ಹಾಕಿಸಿದವನಲ್ಲ.

ಮನೆಗೆ ಬಂದವನು ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಇಂಜಿನಿಯರಿಂಗ್ ಗೆ ಸಂಬಂಧ ಪಡದ ಮೊದಲ ಚಿತ್ರ ಬಿಡಿಸಲು ಕುಳಿತುಕೊಂಡೆ. ಸಿಂಚನಾ ಚಿತ್ರ ಸಿಗದೇ ಇದ್ದರಿಂದ ನಾನೇ ಬಿಡಿಸಬೇಕು ಎಂಬ ಅಭಿಮತ. ಆದರೆ ಚಿತ್ರ ಕುರೂಪಿಯಾಗುತ್ತಲೇ ಇತ್ತು. ಜಡೆ ಬಿಡಿಸದರೆ ಕಿವಿಯ ಓಲೆ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಮೂಗು ಬಿಡಿಸಿದರೆ ತುಟಿಗಳ ಅಂದ ಕೆಡುತ್ತಿತ್ತು. ಗಲ್ಲದ ಎತ್ತರ ತಗ್ಗುಗಳು ಎದ್ದು ಬರುತ್ತಲೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಕಣ್ಣಿನ ರೆಪ್ಪೆಗಳು ಮೂಡಿಸುವುದು ಸಾಧವೇ ಆಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.ಯಾಕಾದರೂ ನಾನು ಚಿತ್ರಕಲೆ ಕಲಿಯಲಿಲ್ಲ ಎಂದು ಶಪಿಸಿಕೊಂಡೆ.

ನನ್ನ ಕೈ ಯಲ್ಲಿ ಸ್ಮಾರ್ಟ್ ಫೋನ್ ಇತ್ತು. ಆದರೆ ಅವಳ ಚಿತ್ರ ತೆಗೆಯ ಬೇಕೆಂದು ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಸಾಧ್ಯವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಅದು ಸಾಮಾಜಿಕವಾಗಿ ಸರಿಯೂ ಆಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಅಂತು...ಚಿತ್ರಕಲೆ ಗೆ ಮೊದಲ ಬಾರಿ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಿ, ನನಗೆ ಒಲಿಯದ ಕಲೆಯೆಂದು ಪೇಪರ್ ಹರಿದು ಹಾಕಿ, ಹಾಡು ಬರೆಯಲು ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಿದೆ.

ಹಾಡು ಸುಲಭವೇ? ಚಿತ್ರ ಕಲೆಯಾದರೂ ಕೈಯಿಂದ ಗೆರೆ ಎಳೆಯುವುದು...! ಹಾಡು ತಲೆಯಿಂದ ಬರಬೇಕು..! ಭಾವ ಇದ್ದರೇನಂತೆ ಅದನ್ನು ವ್ಯಕ್ತ ಪಡಿಸಲು ಶಬ್ಧಗಳು ಬೇಕು;ಅಚ್ಚುಕಟ್ಟಾದ ಆದಿ-ಅಂತ್ಯ ಪ್ರಾಸಗಳು ಬೇಕು! ಎಲ್ಲೋ ಕೇಳಿದ ಯಕ್ಷಗಾನ ಹಾಡುಗಳ ಶಬ್ಧಗಳೇ ನನ್ನ ಹಾಡುಗಳಾಗಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದವು. ಏನೇ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಿದರು ನನ್ನ ಸ್ವಂತ ಹಾಡು ಎದ್ದು ಬರಲೇ ಇಲ್ಲ. ಎಷ್ಟೇ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಿದರು
     'ಸಿಂಚು ನಿನ್ನ ನೋಡಿದೆ....
      ನಿ ಎನ್ನ ಕಾಡಿದೆ'
 ಎಂದು ಬರೆದು ಸಾಕಾಗಿ ಮಲಗಿದೆ.

ಇದನ್ನು ಎಷ್ಟು ಜನ ಸತ್ಯವೆಂದು ಭಾವಿಸುತ್ತಿರೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಗಂಡು ಜಾತಿಗೆ ಏನಾದರು ಒಂದು ಸಾಧನೆ  ಮಾಡಬೇಕು ಎಂಬ  ಉತ್ಸಾಹ ಇರಬೇಕು ಅಂದರೆ : ಒಂದು ಅವರು ಹೆಣ್ಣಿನ ಭಾವದ ಸಮಿಪ್ಪಕ್ಕೆ ಬಂದಿರಲೇಬಾರದು  ಅಥವಾ ಭಾವದ ಅಲೆಗಳ ಅಪ್ಪಳಿಸುವಿಕೆ ನಿತ್ಯವೂ ಆಗುತ್ತಿರಬೇಕು. ಯಾಕೆ ಹೇಳಿದೆ ಅಂದರೆ ಸಿಂಚನಾ ಭೇಟಿಯಾಗದೆ ಹೋಗಿದ್ದಾರೆ ಯಾವತ್ತು ನನ್ನಿಂದ ಚಿತ್ರ ಕಲೆ ಸಾಧ್ಯವೇ ಎಂದು ಒಂದು  ನಿಮಿಷ ಕೂಡ ನಾನು ಯೋಚಿಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲವೋ ಏನೋ!.

ಹೆಣ್ಣು ಉತ್ಸದ ಚಿಲುಮೆ. ಹೆಣ್ಣು ಭಾವದ ಸೃಜನಾತ್ಮಕ ಕ್ರಿಯೆಯ ಮೇಲೆ ಪ್ರಭಾವ ಬಿರುವ ವಿಶೇಷ ಗುಣ ಹೊಂದಿದ್ದಾಳೆ. ಬಹುಶ: ಈ ಕಾರಣದಿಂದಲೇ ಹೆಣ್ಣು ವಿವಿಧ ಭಂಗಿಗಳಿಂದ ಶಿಲಾಬಾಲಿಕೆಯಾರಾಗಿ ನಿರ್ಮಿಸಿರಬೇಕು.ಶಿಲಾಬಾಲಿಕೆಯರ ದೇಹ ರಚನೆಯಿಂದ ನೋಡುವ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ಕಾಮ ಭಾವ ಸ್ಪೂರಣ ಗೊಳ್ಳಬಹುದು; ಆದರೆ ಕಾಲ್ಪನಿಕ ಜಗತ್ತಿನ ಸೌಂದರ್ಯ ಭಾವದಿಂದ ನೋಡಿದಾಗ ಅದೊಂದು ಬದುಕಿನ ಉತ್ತೇಜಕ ಶಕ್ತಿ. ಭರತ ನಾಟ್ಯದಲ್ಲೂ ಇದೆ ಭಾವ.  ದೇಹದ ಆಂಗಿಕ ರಚನೆಯ ಸೌಂದರ್ಯಗಿಂತಲೂ  ಅಂಗ-ಸೌಷ್ಟವಗಳ ಭಾವ ಪೂರಿತ ಚಲನ ವಲನ ಅಸಕ್ತಿಯಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಹೀಗಾಗಿ ಎಲ್ಲ ಹೆಣ್ಣುಗಳು ಒಂದೇ, ಆದರೆ ನಾವು ನೋಡುವ ದೃಷ್ಟಿ ನಮ್ಮ ಭಾನೆಗಳನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸುತ್ತಾ ಸಾಗುತ್ತದೆ.

ಇಷ್ಟೊಂದು ಆಲೋಚನೆಯ ಮಧ್ಯೆ ಸ್ನಾನ-ಊಟ ಮುಗಿಸಿ, ಹಾಸಿಗೆಯ ಮೇಲೆ ಹೊರಳಾಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ನಿದ್ದೆಯ ಸಮಯ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ.

ಮುಂದಿನ ಭಾಗದಲ್ಲಿ ಸಿಂಚನಾ ಕತೆ ಮುಂದುವರಿಯುತ್ತದೆ.
 
 

Friday, August 15, 2014

ಕನಸಿನ ಹುಡುಗಿ -ಸಿಂಚನಾ ::ಭಾಗ-೫(ಪಿರಂಜೆಯಿಂದ ಧರ್ಮಸ್ಥಳಕ್ಕೆ ಹೊದುದ್ದು)


ಭಾಗ -೫ (ಪಿರಂಜೆಯಿಂದ ಧರ್ಮಸ್ಥಳಕ್ಕೆ ಹೊದುದ್ದು)
ಮಳೆಯಲ್ಲಿ ಬೆವತು ನಿಂತೆ. ಒಂದಿಷ್ಟು ರೈತ ಮಹಿಳೆಯರು ನನ್ನ ಮುಂದೆ ಹಾಡು ಹೊದುದ್ದು ಬಿಟ್ಟರೆ ಪಿರಂಜೆಯ ಯಾವ ಜೀವಿಯು ಬರಲಿಲ್ಲ. ಬಸ್ಸಿಗೆ ಕಾಯುತ್ತ, ವಿವಿಧ ವಿಚಾರ ಲಹರಿಯಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿದೆ.

ದೇವರ ದರ್ಶನಕ್ಕಾಗಿ ಬಂದು ಹುಡುಗಿಯ ಹಿಂದೆ ಬಿದ್ದು ಪಾಪವನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡೆ ಎಂಬ ಪಾಪ ಪ್ರಜ್ಞೆ ಒಂದೆಡೆಯಾದರೆ,ಸೌಂದರ್ಯದ ಮಹಾನ್ ಚಲುವೆಯನ್ನು ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ಕಣ್ಣಿಟ್ಟು, ಕೊನೆಗೂ ಕೈಗೆ  ಸಿಗಲಾರದು ಎಂಬ ಹತಾಶ ಭಾವ ಇನೊಂದೆಡೆ. ಇತ್ತ ಅಳುವು ಇಲ್ಲ, ಹಾಗೆಂದು ನಗುವು ಇಲ್ಲ. ಆದರೆ ಏನು ಇಲ್ಲದ ಸಮ ಸ್ಥಿತಿಯೂ ಅಲ್ಲ. ಒಂದಿಷ್ಟು ದುಗುಡ, ಒಂದಿಷ್ಟು ಸಂತೋಷ, ಒಂದಿಷ್ಟು ಭಯ, ಒಂದಿಷ್ಟು ಕುತೂಹಲ ಎಲ್ಲ ಸೇರಿದ  ಮನಸ್ಸಿನ ಭಾವಗಳ ಮಸಾಲಾ ಪುರಿ.

ಹುಡುಗರು ಅಂದರೆ ಎಷ್ಟೊಂದು ಪಡಪೋಸಿಗಳುಗಳು ಅನಿಸಿತು. ಕೇವಲ ನೋಡಿದ ಹುಡುಗಿಗಾಗಿ ಬಸ್ಸಿಳಿದು ಬಂದೆ ಎಂಬ ವಿಷಯ ಯಾರಿಗಾದರು ಹೇಳಿದರೆ, ಅಥವಾ  ಯಾರಾದರು ನೋಡಿದ್ದರೆ ನನ್ನನ್ನು ಏನೆಂದು ಕರೆದಾರು?  ಎಂದೆಲ್ಲ ಚಿಂತಿಸುತ್ತಲೇ, ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ ನಾನು ಯಾಕೆ ಹೆದರಬೇಕು? ನನಗೇನು ಬೇಕು ನಾನು ಮಾಡಿದ್ದೇನೆ, ಅದೆಲ್ಲ ಜನ ತಿಳಿದು ಮಾಡುವುದೇನಿದೆ ಎನ್ನುವ ಇನ್ನೊಂದು ಉತ್ತರವೂ ಸಿದ್ಧಗೊಂಡಿತ್ತು. ಹೀಗೆ ವಾದ-ಪ್ರತಿವಾದಗಳು ನನ್ನ ಮನಸ್ಸಲ್ಲೇ ಉಂಟಾಗಿ ನಾನು ಮಾತ್ರ ಬಳಲುತ್ತಲೇ ಇದೆ. ಇತ್ತ, ಬಸ್ಸುಗಳ ಸಂಖ್ಯೆ ಕೂಡ ಕಡಿಮೆ. ಛತ್ರಿ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು, ನಿಂತಲ್ಲಿ  ನಿಲ್ಲಲಾಗದೆ ಹಿಂದೆ ಮುಂದೆ ರಸ್ತೆಯ ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ನಡೆದಾಡಿದೆ. ಸಮಯ ಸುಮಾರು ಹನ್ನೆಂದು ಆಗುತ್ತಲಿತ್ತು.

ಅಂತು ಕೊನೆಗೂ ಬಸ್ಸು ಬಂತು. ಅದು ಕೆಂಪು ಬಸ್ಸು;ಹುಬ್ಬಳಿ-ಧರ್ಮಸ್ಥಳ ಬೋರ್ಡ್;ಹತ್ತಿ ಕುಳಿತೆ.ಎಲ್ಲವನ್ನು ಮರೆತು 'ಸಿಂಚು'(ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಆ ಹುಡುಗಿಯರು ಮಾತನಾಡುವಾಗ ಕೇಳಿದ್ದು) ಎಂಬ ಒಂದೇ ಶಬ್ದ ನನ್ನ ಹೃದಯದಲ್ಲಿ  ಮತ್ತೆ ವಿವಿಧ ಕನಸ್ಸುಗಳನ್ನು ಕಲ್ಪಿಸುತ್ತಲಿತ್ತು. ಮಣಿಪಾಲದಲ್ಲಿ ಬಸ್ಸು ಹತ್ತಿದಾಗ, ದೇವರಲ್ಲಿ ಹುಡುಗಿಯನ್ನು ಕೇಳಬೇಕು ಅಂದುಕೊಂಡಿದ್ದ ನಾನು, ಪಿರಂಜೆಯ ನಂತರದ ಪ್ರಯಾಣದಲ್ಲಿ 'ಸಿಂಚು' ನನ್ನ ಹೆಂಡತಿಯಾಗಬೇಕು ಎಂಬ ಭ್ರಮಿತ ಭಾವ ನನ್ನ ಕಾಡತೊಡಗಿತ್ತು. ಹಾಗೆಂದು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ನನ್ನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ 'ಸಿಂಚು'ನಾ ನೋಡುತ್ತೇನೆ ಎನ್ನುವ ಕಲ್ಪನೆ ಯಾಗಲಿ, ಸಾಧ್ಯತೆಯಾಗಲಿ ನನಗೆ ಉಳಿದಿರಲಿಲ್ಲ.

ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿ ಕಠಿಣ(ಹಾರ್ಡ್ ವರ್ಕ್) ಮೂಲಕ ಹಣವನ್ನು, ಹೆಸರನ್ನು, ಶಿಕ್ಷಣವನ್ನು, ಸ್ಥಾನ-ಮಾನಗಳನ್ನು ಗಳಿಸಬಹುದು. ಆದರೆ ಹುಡುಗಿಯನ್ನು ಪಡೆಯುವುದು ಹಾರ್ಡ್ ವರ್ಕ್ ಮೂಲಕ ಖಂಡಿತ ಅಲ್ಲ. ಅದು ಹಣೆ ಬರಹ. ಅದು ದೇವರ ನಿರ್ಧಾರ. ದೇವರಿಗೂ ಒಂದು ಚಟ ಇದೆ. ಅವನು ಎಲ್ಲವನ್ನು ದುಡಿದು ಗಳಿಸಬೇಕೆಂದು ಭಾವಿಸುತ್ತಾನೆ. ಆದರೆ ಹುಡುಗಿ ಮಾತ್ರ ಯಾರು ಎಂದು ಸ್ವರ್ಗದಲ್ಲೇ ನಿರ್ಧರಿಸಿ ಬಿಡುತ್ತಾನೆ. ಈ ದೇವರಿಗೆ ಹುಡುಗಿ ಹುಡುಕಿಕೊಳ್ಳುವ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ತನ್ನ ತೊಡಗಿಸಿ ನಮ್ಮ ಆಟ ಅಡಿಸುತ್ತನಲ್ಲ ಅನಿಸಿತು. ಆದರೂ ದೇವರಲ್ಲವೇ ? "ದೇವರೇ, ಮುಂದೇನು ನನಗೊತ್ತಿಲ್ಲ, ನನಗೆ 'ಸಿಂಚು' ಬೇಕು" ಎಂದು ಭಾವ ಪರವಶನಾಗಿ ನನ್ನ ತೊಡೆಯ ಮೇಲಿದ ಬ್ಯಾಗ್ ನನ್ನು ಒತ್ತಿಕೊಂಡು  ಒಂದಿಷ್ಟು ಕ್ಷಣ ಕುಳಿತುಬಿಟ್ಟೆ. ಅವಳು ಸಿಗಲ್ಲ ಆದರು ನನಗೆ ಆಶವಾದಿತನ ಮರೆಯಾಗಲಿಲ್ಲ.

ಭಾವನೆಗಳ ಸರಮಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿದ ನಾನು, ನೇತ್ರಾವತಿಯ ತೀರಕ್ಕೆ ಬಂದು ಇಳಿದೆ. ನದಿಯಲ್ಲಿ ಮುಳಿಗಿದೆ. ನಾನು ದೇವರದರ್ಶನಕ್ಕೆ ಬಂದು ಹುಡುಗಿಯ ಹಿಂದೆ ಹೋದ ಪಾಪಕ್ಕೆ ಪರಿಹಾರ ಕೊಡು ಎಂದು ಐದು ಭಾರಿ ಮುಳುಗಿ,ಮಡಿ ಬಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ದೇವರದರ್ಶನಕ್ಕೆ ಸಾಗಿದೆ. ಸ್ನಾನದಿಂದ ಪಿರಂಜೆಯ ಮಣ್ಣು ತೊಳೆದಿದ್ದರು, ಮನಸ್ಸಿನಿಂದ  ಪಿರಂಜೆಯ ಹುಡುಗಿಯ ಚಿತ್ರ ಮಾತ್ರ ಹಾಗೆ ಇತ್ತು. ನನ್ನ ಮನಸ್ಸಿನೋಳಗಿದ್ದ ಸಿಂಚು ಚಿತ್ರ ಒಂದು ಕ್ಷಣವೂ ಮರೆ ಮಾಚಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಿಲ್ಲ. ದೇವರ ದರ್ಶನದುದ್ದಕ್ಕು 'ಸಿಂಚು' ನನಗೆ ಬೇಕು ಎಂದು ಮೊರೆ ಇಡುತ್ತಲೇ ಇದೆ. 'ಸಿಂಚು' ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಮಂಗಲಾರತಿಯನ್ನು ಮಾಡಿಸಿದೆ. ಕೊನೆಗೂ ದೇವರ ದರ್ಶನ ಮುಗಿಸಿ, ಊಟ ಮಾಡಿ, ಧನಾತ್ಮಕ ವಿಚಾರಗಳಿಂದ  ಗೊಮ್ಮಟೇಶ್ವರ ಗುಡ್ಡದ ಮುಂದೆ ಸಾಗಿದೆ.

ನಾನು ಒಬ್ಬನೇ. ಸಿಂಚು ಹೃದಯದ ಒಳಗೆ ಇದ್ದರು ಹೊರಗೆ ಬಂದು ಮಾತನಾಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಹೀಗಾಗಿ ಭೌತಿಕವಾದ ಏಕಾಂತತೆ ನನಗೆ ಕಾಡುತ್ತಲೇ ಇತ್ತು. ಹೀಗಿರುವಾಗ, ಬೆಟ್ಟದ ಮೇಲೆ  ಆರು ಗಂಟೆಯ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ತುಂಬಾ ಜನರು ತಿರುಗಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಸಾವಿರಾರು ಜನರು ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳ ಜೊತೆ, ಹೆಂಡತಿಯ ಜೊತೆ, ಗೆಳೆಯರ ಜೊತೆ ಹರಟುತ್ತ ಸಾಗುತ್ತಿದ್ದರು. ನಾನು ಹುಲ್ಲುಗಾವಲಿನ ಒಂದು ಬದಿಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ಏಕಾಂತತೆಯ ನಡುವೆ, ಸಿಂಚು ಎಂಬ ಒಳಗಿರುವ ವಿಷಯವನ್ನೇ ಮೆಲಕು ಹಾಕುತ್ತ ಒಂದಾದರೂ ದಾರಿ  ಸಿಗಬಹುದೇ? ಹಣಬರಹದಲ್ಲಿ ಏನಿದೆ ಅಂತೆಲ್ಲ ಯೋಚಿಸತೊಡಗಿದೆ.

ಹೀಗೆ ಹುಲ್ಲುಗಾವಲಿನ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತಿರುವಾಗ, ನನ್ನ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿರುವ ದಂಪತಿಗಳು ತಮ್ಮ ಮೂರು ವರ್ಷದ ಹೆಣ್ಣು ಮಗುವಿನೊಂದಿಗೆ ಸಂತೋಷದ ಕ್ಷಣಗಳನ್ನು ಕಳೆಯುತ್ತಲಿದ್ದರು. ಮಗುವು ಪುಟ್ಟ ಹೆಜ್ಜೆಗಳನ್ನು ಇಡುತ್ತ, ಆ ಕಡೆ ಈ ಕಡೆ ಓಡಾಡುತ್ತ ಇತ್ತು. ಹೀಗೆ ಓಡುವ ತವಕದಲ್ಲಿ ಮಗುವು ಒಮ್ಮೆ ನನ್ನ ಬ್ಯಾಗ್ ಗೆ ಸಿಕ್ಕಿ ಬಿದ್ದು ಬಿಟ್ಟಿತ್ತು. ನಾನು ಮಗುವನ್ನು ಎತ್ತಿದೆ; ಅವಳ ಗಲ್ಲವನ್ನು ಹಿಡಿದು, ಅವಳ ನಗುವನ್ನು ನೋಡಲು ಉತ್ಸುಕನಾಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆ,  ಅವಳ ಅಮ್ಮ ತಿರುಗಿ ನೋಡಿದ್ದೇ ರಂಪಾಟ ಮಾಡಿಬಿಟ್ಟರು. ನಾನು ಹೆದರಲಿಲ್ಲ. ಮಗುವನ್ನು ಬಿಟ್ಟೆ; ಅದು ನನ್ನ ನೋಡಿ ನಗುತ್ತಲೇ ಇತ್ತು. ಆದರೆ ಅಮ್ಮ ಮಾತ್ರ, ನಿಂತ ಭಂಗಿಯಲ್ಲೇ, ಕಣ್ಣು ಮಿಟಿಕಿಸದೆ ನೋಡಿದಾಗ ನನ್ನ ಹೃದಯ ತಲ್ಲಣ ಗೊಂಡಿತು. ಇವತ್ತಿನ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಈ ಅಮ್ಮಂದಿರಿಗೆ ಯಾರನ್ನು ನಂಬಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ, ಮಕ್ಕಳು ಸಣ್ಣವರು ಮುಗ್ದರು ಎನ್ನುವ ಅರಿವಿಲ್ಲದ  ಮೃಗೀಯ ಜನರ ಮಧ್ಯೆ ನಮ್ಮಂತವರಿಗೆ  ಮಕ್ಕಳ ಮುಗ್ದ ನಗುವನ್ನು ಕಾಣುವ ಅವಕಾಶ ಕಳೆದಿದೆ ಎಂದು ಭಾವಿಸಿ ನಾನೇ ಶಪಿಸಿ ಕೊಂಡೆ. ಆದಿನದಿಂದ ಎಷ್ಟೇ ಮುಗ್ದ ಮಕ್ಕಳು ಕಂಡರೂ ದೂರದಿಂದ ನೋಡಿ, ನಗುವಿಗೆ ಪ್ರತಿ ನಗು ಕೊಟ್ಟು ಬೈ ಬೇ ಎಂದು ಹೇಳಿ ಹೋಗುತ್ತೇನೆ.

ಹೀಗೆಲ್ಲ ನಡೆದು, ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಎದುರಾದ ಕಲ್ಲಿಗೂ 'ಸಿಂಚು' ಬೇಕು ಎಂದು ಮೊರೆಯಿಡುತ್ತ, ಶನಿವಾರ ರಾತ್ರಿ ಧರ್ಮಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ  ಕಳೆದು ಬೆಳಿಗೆ ಅಲ್ಲಿಂದ ಹೊರಟು, ಮಂಗಳೊರು ಮೂಲಕ ಮಣಿಪಾಲ ಸೇರಿದೆ. ಮಣಿಪಾಲ ಸೇರಿದಾಗ ಸಂಜೆ ೪ ಗಂಟೆಯಾಗಿತ್ತು. ಮನಸ್ಸು ಖಾಲಿಯಾದ  ಭಾವವಿತ್ತು.ದೇಹ ಬಳಲಿತ್ತು; ಸ್ನಾನ ಮಾಡಿ ಎರಡು ತಾಸು ಮಲಗಿದೆ. ಏಳುಗಂಟೆಗೆ ಸರಿಯಾಗಿ ನಿತ್ಯ ಕ್ರಮದಂತೆ ದೇವರಿಗೆ ದೀಪ ಹಚ್ಚಿ, ಮಂಗಳೂರು ಆಕಾಶವಾಣಿ ಕೇಳುತ್ತ, ಸಿಂಚು ಮರೆಯ ಬೇಕು ಎಂದು ಪ್ರಯತ್ನ ಪಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ಮರೆತರು ಮರೆಯಲಾಗದ ಸಿಂಚು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಬರುತ್ತಲಿದ್ದಳು.

ಭಾಗ ೬: (ಮಣಿಪಾಲದಲ್ಲಿ ಚಿಂತೆಗಳು) ಕಾಡು ನೋಡಿ.

Monday, August 11, 2014

ಕನಸಿನ ಹುಡುಗಿ -ಸಿಂಚನಾ ::ಭಾಗ-೪(ಪಿರಂಜೆಯಲ್ಲಿ ಸಿಂಚನಾ ಹಿಂದೆ ಹೊದುದ್ದು)

In order to understand the story you need to read previous parts. You can read the earlier parts  in   
-------------------------------------------------------
http://heartwaves4u.blogspot.in/ 
-------------------------------------------------------

ಭಾಗ-೪:
ನಾನು ಪಿರಂಜೆ ಎಂಬ ಊರಿನ ಬಗ್ಗೆಯಾಗಲಿ ಅಥವಾ ಯಾವುದೇ ತುಳು ಭಾಷೆಯ ಪದವಾಗಲಿ ಕೇಳಿದ ನೆನಪಿಲ್ಲ. ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿರುವ ಎಲ್ಲ ಯಕ್ಷಗಾನ ದಿಗ್ಗಜರ ಹೆಸರಗಳ ಸುತ್ತ 'ಪಿರಂಜೆ' ಎಂಬ ಶಬ್ದ ಇದೆಯೇ ಎಂದು ಹುಡುಕಾಡಿದೆ. ಯಾವ ಪ್ರಯೋಜನವಾಗಲಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತ ಅಜ್ಜನಿಗೆ ವಿಷಯ ಕೇಳಬೇಕು ಎಂದು ಮಾತಿನಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿದೆ.
' ಇಲ್ಲಿಂದ ಬೆಳ್ತಗಂಗಡಿ ಎಷ್ಟು ದೂರ ಉಂಟು?".
'ಇಲ್ಲಿಂದ ಸುಮಾರು ೨೦ ಮೈಲಿ ದೂರ ಇದೆ' ಎಂದ.
ನಾವೆಲ್ಲ ಹೊಸ ಜಮಾನದ ಹುಡುಗರು. ಅಮೆರಿಕನ್ ಪದ್ಧತಿಯಿಂದ ಪ್ರಭಾವಿತರೆ ಹೊರತು ಬ್ರಿಟನ್ ಮೈಲಿ ನಮಗೆ ಅರ್ಥವಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ನನಗೆ ಕೆಲಬೇಕಾದುದ್ದು ಬೆಳ್ತಂಗಡಿಯ ದೂರ ಅಲ್ಲ. ಬದಲಾಗಿ 'ಪಿರಂಜೆ' ಒಂದು ಊರೇ? ಅದು ಎಲ್ಲಿದೆ ಅನ್ನುವುದು. ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಇದು ಪ್ರಾರಂಭಿಕ ಮಾತು ಮಾತ್ರ. ಮತ್ತೆ ಅವನ ಕಡೆ ತಿರುಗಿ,
'ಮುಂದಿನ ಊರುಗಳು ಯಾವುವು? ಇಲ್ಲಯ ಊರುಗಳು ಚೆನಾಗಿವೆ".
'ತುಂಬಾ  ಊರುಗಳುಂಟು. ಮುಂದಿನದು ಪಿರಂಜೆ. ನೀವು ಎಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗುವುದು ಮಹಾರಾಯರೇ?".  ಎಂದು ಮುದುಕ ಮಾತನಾಡಿದ. ನನ್ನ ಉತ್ತರ ಸಿಕ್ಕಿತು. ಮುದುಕನ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಉತ್ತರಿಸಬೇಕೆಂಬ ಕನಿಷ್ಠ ಸೌಜನ್ಯ ನನಗೆ ಉಳಿಯಲಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ಹುಡುಗಿಯ ಕುರಿತಾದ ಗಣಿತವೆ ನನ್ನ ಪ್ರಪಂಚ.

ಊರು-ಕೇರಿ-ಪಟ್ಟಣ ಸುತ್ತುವರಿಗೆ ಇಂಥ ದಾರಿಹೊಕರೆ ನಮಗೆ ನಿಜವಾದ ದಾರಿ ತೋರಿಸುವರು.ನಾವೆಲ್ಲಾ 'ಇಂಟರ್ನೆಟ್ ನಿಂದ ಗ್ಲೋಬ್ ಇಸ್  ವಿಲೇಜ್' ಎಂಬ ವಾಕ್ಯವನ್ನು ಹೇಳುತ್ತಾ ಜಿಪಿಎಸ್ ನಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲವು ಇರುತ್ತೆ ಎಂದು ಮೊಬೈಲ್ ನ್ನು ಹಿಡಿದು ತಿರುಗುತ್ತಿದ್ದರೂ, ಮತ್ತೆ ಮೊಬೈಲ್ ಸರಿಯಾಗಿ  ತೋರಿಸುತ್ತದೋ ಇಲ್ಲವೋ ಎಂದು ಸಂದೇಹಕ್ಕೆ ಒಳಗಾಗಿ ಇಲ್ಲವೇ, ನಕ್ಷೆ ಹಾಗೂ ಇರುವ ಸ್ಥಿತಿಗಳು ಸಂಬಂಧಗಳೇ ಇರದೇ ದಾರಿಹೋಕರನ್ನು ಆಶ್ರಯಿಸುವುದು ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗಿ ಬಿಡುತ್ತದೆ. ಇಂಥ ದಾರಿಹೋಕರು ನಮ್ಮ ತಂತ್ರಜ್ಞಾನಕ್ಕಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚು  ನಂಬಿಕಾರ್ಹರು. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ನಾವು 'ಥ್ಯಾಂಕ್ಸ್' ಎಂದು ಹೇಳಲು ಕೂಡ ಮರೆತು ಬಿಡುತ್ತೇವೆ.

ನನಗೆ ಉಳಿದಿರುವ ಸಮಯ ಬಹಳ ಕಡಿಮೆ. ಇಂಜಿನಿಯರಿಂಗ್ ನ  ಪರೀಕ್ಷೆಯ ಕೊನೆಯ 'ಐದು ನಿಮಿಷ ಇದೆ' ಇಂದು ಮೇಲ್ವಿಚಾರಕ ಹೇಳಿದಾಗ, ಉಂಟಾಗುವ ಉದ್ವೇಗ ನನಗಾಗುತ್ತಿದೆ. 'ಲವ್ ಆಟ್ ಫಸ್ಟ್ ಸೈಟ್' ಎಂಬ ನಿಯಮವನ್ನು  ನಿಜವಾಗಿ ಸತ್ಯವೆಂದು ತೋರಿಸಬೇಕಾದ  ಜವಾಬ್ಧಾರಿ ನನ್ನ ಮೇಲಿದೆ. ಇಷ್ಟೊಂದು ಹೊತ್ತು ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ  ಹುಡುಗಿಯ  ಮುಖವನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾ, ರೋಮಾಂಚನ ಗೊಂಡಿರುವ ನಾನು ಮುಂದೇನು ಎಂದು ಯೋಚಿಸದೆ ಹೋದರೆ, ಅರ್ಜಿಯಯೊಂದನ್ನು ಬರೆದು ಸಹಿ ಮಾಡದ ಹಾಗಾಗುವುದಿಲ್ಲವೇ? ದೇವರು ಕೊಟ್ಟರೂ, ಸ್ವೀಕರಿಸುವ ಮನಸ್ಥಿತಿಯಿಲ್ಲದ ದರಿದ್ರ ನಾರಾಯಣ ನಾನಗುವುದಿಲ್ಲವೇ? ಮುಂದಿಂಗ ಜನಾಂಗಕ್ಕೆ 'ಪ್ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಬಿಳುವುದಕ್ಕೆ ಬಸ್ಸಾದರೂ ಅದೀತು' ಎಂಬ ಸಂದೇಶವನ್ನು ನನ್ನಿಂದ ಸಾಧ್ಯವಾಗುವ ಅವಕಾಶ ಬಂದಿರುವಾಗ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕೆ ? ಸಾವಿರಾರು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು! ಒಮ್ಮೆ ಹುಡುಗಿ ಇಳಿದು ಹೋದಳೆಂದರೆ ನನ್ನ ಮುಂದೆ ಇರುವುದು ಕೇವಲ ಅವಳು ಕುಳಿತ ಸೀಟ್ ಹಾಗೂ ಮನದ ಆಳದಲ್ಲಿ ಇವರೆಗೆ ನಾನು ಒತ್ತಿಕೊಂಡ ಅವಳ ಚಿತ್ರಣ ಮಾತ್ರ.

ಹೋಗಿ ಮಾತನಾಡಿಸಲೇ? ದಾರಿ ಹೋಕನ ಮುಖವನ್ನು ನೋಡದ ಸಭ್ಯ ಹುಡುಗಿ ನನ್ನನ್ನು ಎಂದು ತಿಳಿದಾಳು? ಸಮಾಜದ ಮಧ್ಯೆ  ಯಾರೆಂದು ಗೊತ್ತೇ ಇರದವಳ ಮುಂದೆ ಹೇಗೆ ನಿಲ್ಲಲಿ ? ಏನು ಹೇಳಲಿ ? ಧೈರ್ಯವಾದರೂ ಇರಬೇಕಲ್ಲ? ಪ್ರೀತಿಯಂದರೆ  ನಾನೇನು ಸೌಂದರ್ಯ ಕಂಡೆ ಎಂದು ತಲೆ ತಗ್ಗಿಸಿ 'ಆಯ್ ಲವ್ ಯು' ಎಂದು ಬಾಯಿ ಕಿಸಿಯುವ  ಮಂತ್ರವೇ ? ಇಂಥ ಸಂದರ್ಭವೊಂದು ನನ್ನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಬರುವುದು ಎಂದು ನಾನು ಯಾವ ಪೂರ್ವ ನಿರೀಕ್ಷೆಯನ್ನು ಇಟ್ಟುಕೊಂಡಿರಲಿಲ್ಲ. ನೂರಾರು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಆಲೋಚಿಸುವಾಗಲೇ, ಹಿಂದಿನ ಡೋರ್ ನಿಂದ "ಪಿರಂಜೆ" ಎಂದು ಕ್ಲೀನರ್  ಒದರಿ ಬಿಟ್ಟ.  ಹುಡುಗಿಯರು ಇಳಿಯಲಾರಂಭಿಸಿದರು. ನಾನು  ಮುಂದಿನ ಸೀಟ್ ನಿಂದ, ಜನಗಳನ್ನು ದೂರು ಸರಿಸುತ್ತ ಹಿಂದಿನ ಬಾಗಿಲಿಗೆ ಬಂದೆ. "ನೀವು ಬೆಳ್ತಂಗಡಿಗೆಯಲ್ವಾ? " ಎಂದು ಕ್ಲೀನರ್ ಹೇಳುತಿದ್ದರು ಇಳಿದು ಬಿಟ್ಟೆ. ನಾನು ಅವನಿಗೂ ಉತ್ತರಿಸಲಿಲ್ಲ. ನೂರಾರು ರುಪಾಯಿ ಕೊಟ್ಟು ಟಿಕೆಟ್ ತಗೆಸಿದ ನಾನು ತಲೆ ಕೆಡಿಸಿಕೊಂದಿರದಿದ್ದರು, ಟಿಕೆಟ್ ಕೊಟ್ಟ ಆತನಿಗೆ ನಾನು ಸೇರಬೇಕಾದ ಜಾಗಕ್ಕೆ ಸೇರಿಸಬೇಕಾದ ಜವಾಬ್ಧಾರಿಯಿತ್ತು.

ಇಳಿದ ಮೇಲೆ, ಇಬ್ಬರು ಹುಡುಗಿರಯರು ಛತ್ರಿಗಳನ್ನು ಹಿಡಿದು ತಮ್ಮದೇ ಲೋಕದ ಸಂಭಾಷಣೆಯಲ್ಲಿ ಪೋಸ್ಟ್ ಆಫೀಸ್ ಹತಿರದ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಸಾಗುತಿದ್ದರು. ಮೊದಲು ಪಿರಂಜೆಯಲ್ಲಿ ಇಳಿಯಲು ಹುಡುಗಿಯರು ಕಾರಣವಾಗಿದ್ದರು, ಇಳಿದ ಮೇಲೆ ಏನು ಉದೇಶ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಚಂದ್ರನ ಮೇಲೆ ಇಳಿದ ನಿರ್ಲ ಆರ್ಮ್ ಸ್ಟ್ರಾಂಗ್ ನಿಗೂ ಚಂದ್ರನ ಮೇಲೆ ಇಳಿದ ಮೇಲೆ ನನ್ನ ಹಾಗೆ 'ಏನು' ಎನ್ನುವ ಪ್ರಶ್ನೆ ಕಾಡಿಯೇ ಇರಬೇಕು. ಹೀಗೆ ಯೋಚಿಸುತ್ತಲೇ ದೂರದಿಂದಲೇ ಅವರ ನಿರ್ಗಮನವನ್ನು ಅತ್ಯಂತ ಕಹಿ ಮನಸ್ಸಿನಿಂದ ನಿಂತು ನೋಡುತ್ತಾ ನಿಂತೇ. ಅವರೊಮ್ಮೆ ಸೂರ್ಯಾಸ್ತದ ಹಾಗೆ ತಿರುವಿನ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಮರೆಯಾದ ಹಾಗೆ ನಾನು ಹಿಂಬಾಲಿಸ ತೊಡಗಿದೆ. ಅದಾವ ಉದ್ದೇಶ ನನಗಿತ್ತೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಹೀಗೆ ಅವರನ್ನು ಹಿಂಬಾಲಿಸುವ ಉದ್ದೇಶ ನನ್ನ ಮನಸ್ಸಿನ ನಿರ್ಧಾರವಲ್ಲ. ಅಲ್ಲಿ 'ಏನು ಮಾಡ್ಬೇಕು'  ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಕಾಣದ ಸಾವಿರಾರು ಬಗೆಯ ಯೋಚನೆಗಳು ನನ್ನ ಭೌತಿಕ ದೇಹವನ್ನು ಅವರನ್ನು ಹಿಂಬಾಲಿಸುವಂತೆ ಪಿಡಿಸಿತು. ಹಾಗೆ ಸಾಗುವಾಗ, ಒಂದು ಸುಂದರ ಮನೆಯನ್ನು  ಪ್ರವೇಶ ಮಾಡಿದರು. ಅವರು ನನ್ನ ನೋಡಿಲ್ಲ.

ನಾನು ಪಿರೆಂಜೆಗೆ ಅನಗತ್ಯವಾಗಿ ಬಂದಿರುವುದು ಆ ಬಸ್ಸಿನ ಕ್ಲೀನರ್ ಗೆ ಗೊತ್ತು ಹಾಗೂ ಅಲ್ಲಿದ ನಿಸರ್ಗದತ್ತ ಮರ ಗಿಡಗಳಿಗೆ ಗೊತ್ತಿರಬೇಕು. ಹುಡುಗಿಯರು ಮರೆಯಾಗಿ ಮನೆಯನ್ನು ಸೇರಿದ ಮೇಲೆ ನನ್ನ ಬಳಿ ಏನು ಉಳಿದಿಲ್ಲ. ಕಿಸಿಗೆ ಕೈ ಹಾಗಿದಾಗ, ನೂರಾರು ರುಪಾಯಿ ಟಿಕೆಟ್ ಹಾಲು ಮಾಡಿರುವುದು ಗಮನಕ್ಕೆ ಬಂತು. ಆದರೆ, ಸಂಸ್ಕೃತಿಯೆಂಬ ಪದಕ್ಕೆ, ಸೌಂದರ್ಯ ಎಂಬ ಪದಕ್ಕೆ ವಿರುದ್ಧವಾಗಿರುವ  ಸಿನೆಮಾದ ಹುಡುಗಿಯರ ಅರಬತ್ತಲೇ ಡಾನ್ಸ್ ನ್ನು ಸಿನೆಮಾಗಳಲ್ಲಿ ನೋಡಲು ನಾವು ನೂರಾರು ರುಪಾಯಿ ತೆತ್ತುವಾಗ, ನಮ್ಮ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ, ಸೌಂದರ್ಯದ ಚಿಲುಮೆಯನ್ನು ನೋಡಲು ನಾನು ದುಡ್ಡು ಕಳೆದುಕೊಂಡುದ್ದರಲ್ಲಿ  ಏನು ಮಹಾ..! ಎಂದು ಸಮಾಧಾನಿಸಿಕೊಂಡೆ. ದೇವರನ್ನು ಕಾಣಲು ಬಂದ ನಾನು, ವಿಶ್ವಾಮಿತ್ರನ ಹಾಗೆ, ಹೆಣ್ಣಿನತ್ತ  ಆಕರ್ಷಿತನಾಗಿ ಮೂಲೋದ್ದೇಶ ಮರೆತುದ್ದು ನೋವು ತರಿಸಿತು. ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ, ಚಪ್ಪಲಿ ಎಸೆದು ಕಣ್ಣು ಮುಚ್ಚಿ ದೇವರಿಗೆ 'ದೇವರೇ ಕ್ಷಮಿಸು' ಎಂದು ಬೇಡಿಕೆ ಇಟ್ಟೆ. ಮತ್ತೆ, ಬಸ್ಸು ಇಳಿದ ಸ್ಥಳಕ್ಕೆ ಬಂದು, ಧರ್ಮಸ್ಥಳದ ಬಸ್ಸಿಗೆ ಕಾಯುತ್ತ ನಿಂತೇ.


ಮುಂದಿನ ಭಾಗ:೫ ರಲ್ಲಿ  ಮುಂದಿನ ಕತೆ ನಿರೀಕ್ಷಿಸಿ.

Saturday, August 9, 2014

ಕನಸಿನ ಹುಡುಗಿ -ಸಿಂಚನಾ ::ಭಾಗ-೩( ಮೂಡುಬಿದರೆಯಲ್ಲಿ ಸಿಂಚನಾ ಭೇಟಿ )

ಭಾಗ-೩:
 ಒಂದೂವರೆ ತಾಸಿನ ಸುದೀರ್ಘ ಬಸ್ಸಿನ ಪಯಣದಲ್ಲಿ ಹಾಯಾಗಿ ಮಲಗಿದ್ದೆ. ನಿದ್ರಾ ಲೋಕ ಅದ್ಭುತ. ಅಲ್ಲಿ ತಿರೋಕನೊಬ್ಬ ರಾಜನಾಗಿ, ಮೊದಲ ರಾಜನ ಮಗಳನ್ನೇ ಮದುವೆಯಾಗಿ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಪಡೆದ ಸುಂದರ ಹಾಡು ನೀವು ಶಾಲೆಯ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ 'ತಿರುಕನ ಕನಸು'[೧] ಎಂದು ಓದಿರಬಹುದು. ಆದರೆ ನಾನು ಇಂಜಿನಿಯರ್ ವೃತ್ತಿಯಾದ್ದರಿಂದ ನನ್ನ ಕನಸನ್ನು 'ಇಂಜಿನಿಯರ್ ಕನಸು'ಎಂದು ಹೇಳಿ ಕೊಳ್ಳಬಹುದಷ್ಟೇ. ಆದರೆ ಇಲ್ಲಿ ಕನಸ್ಸಿಗೆ ಗೌರವ ಸಿಗುವುದು ಕನಸಿನ  ವಿಷಯದ ಮೇಲೆ ಹೊರತು  ಯಾರು ಕಂಡದ್ದು ಅಂತ ಅಲ್ಲ ಅಲ್ಲವೇ ? ಏನೇನೋ ಕನಸುಗಳು ಬಿದ್ದವು. ಕನಸಗಳು ಒಳ್ಳೆಯದ್ದಾಗಿದರೆ, ನಿದ್ದೆಯಿಂದ ಎದ್ದ ಬಳಿಕ ಆ ಕನಸಿನ ಕುತೂಹಲಕಾರಿ ಅಂಶಗಳು ಮತ್ತೆ ಮೆಲುಕು ಹಾಕಿ ವಿಚಿತ್ರವಾದ ವಿನೋದವನ್ನು, ಧನಾತ್ಮಕಭಾವನ್ನು ನೀಡುವುದಂತು ಸತ್ಯ.

ಕನಸ್ಸು ಯಾವ ಘಟ್ಟದಲ್ಲಿತ್ತೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ಮೂಡುಬಿದರಿಯ ಹತ್ತಿರ ಬಂದಾಗ, ಬಸ್ಸು ನೇರವಾಗಿ ಸಾಗದೆ  ಚಿಕ್ಕದಾದ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ವಾಲುವಿಕೆ ಬಹಳವಾಗಿತ್ತು. ಬಸ್ಸಿನ ಯಾವ ವಾಲುವಿಕೆ ನನ್ನನ್ನು ನಿದ್ದೆಗೆ ಆಹ್ವಾನಿಸಿತ್ತೋ ಅದೇ ವಾಲುವಿಕೆ ನಿದ್ದೆಯಿಂದ ಎಚ್ಚರಿಸಿತ್ತು. ಕನಸು ಅಪೂರ್ಣವಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ಕನಸ್ಸಿನ ಪರಿಣಾಮ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಹಿತವಾದ ಮುದವನ್ನು ನೀಡುತ್ತಿತ್ತು. ಕಣ್ಣುಗಳು ಕೈ ವಸ್ತ್ರದಿಂದ ವರೆಸಿದೆ; ಜಾರಿ-ಸರಿದು ಹೋಗಿದ್ದ  ಬಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ಸರಿಸಿಕೊಂಡೆ; ಕೂದಲನ್ನು ನಿಳವಾಗಿಸಿದೆ. ಜಿಟಿ-ಜಿಟಿ ಮಳೆಯ ಮಧ್ಯೆ ತಂಗಾಳಿಯಲ್ಲಿ ಸಂತೋಷದ  ಪ್ರಯಾಣವಾಗಿತ್ತು.

ಮೂಡುಬಿದರಿ ಬಸ್ ಸ್ಟಾಂಡ್ ಬಂದಾಗ, ಸಮಯ ೯ ಗಂಟೆ ಆಗಿರಬಹುದು. ಮತ್ತೆ ವಾಹನ ಸಹಾಯಕ(ಕ್ಲೀನರ್), ಬೆಳ್ತಂಗಡಿ ಎಂದು ಕೂಗಿದ. ಹಿಂದಿನ ಬಾಗಿಲಿಂದ ಕೆಲವು ಮಂದಿ ಮುಂದಿನ ಬಾಗಿಲಿನಿಂದ ಕೆಲವು ಮಂದಿ ಬಸ್ಸು ಏರಿದರು. ಬಸ್ಸು ಹತ್ತುವ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಹೇಗೆ  ಸಾಲಾಗಿ, ನೂಕು-ನುಗ್ಗಲು ಇಲ್ಲದೆ ಹತ್ತಬೇಕು ಅಂದರೆ ನೀವು ಕರವಾಳಿಯಲ್ಲೇ ನೋಡಬೇಕು. ಬಸ್ಸು ಹತ್ತುವುದು-ಗೂಳಿ ನುಗ್ಗುವುದು  ಸರಿಸಮಾನವಾದುದ್ದು ಎಂದು ಬೈಲಹೊಂಗಲದಲ್ಲಿ ಜನ ಭಾವಿಸುತ್ತಾರೆ.ಅಲ್ಲಿಯ ಜನ ಒಬ್ಬರು ಹೋಗುವ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ನೂರು ಜನ ಕೂಡ ಒಳಪ್ರವೇಶ ಮಾಡಬಹುದು ಎಂದು ಸಾಧಿಸಿ ತೋರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಅಲ್ಲಿ ಅಜ್ಜಿ-ಅಜ್ಜ, ಹೆಣ್ಣು-ಗಂಡು ಎಂಬ ಯಾವ ತಾರತಮ್ಯವು ಇಲ್ಲದೆ ನೂರಾರು ವರ್ಷ ಅದೇ ಸೀಟ್ ನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳುವವರಂತೆ ಸೀಟ್ ಗೆ  ಜಗಳ ಕಾಯುತ್ತಾರೆ. ಒಮ್ಮೆ ಬೈಲಹೊಂಗಲದಲ್ಲಿ ಬಸ್ಸು ಹತ್ತುವ ವಿಷಯ ನೋಡಿ ನಾಚಿಕೆ ಅನಿಸಿತ್ತು.

ಕರಾವಳಿಯಲ್ಲಿ ಯಾರು ಸೀಟ್ ಗೆ ಓಡುವುದಿಲ್ಲ. ಸೀಟ್ ತಮ್ಮದು ಎಂದು ಅಧಿಕಾರ ಸ್ಥಾಪಿಸುವುದು ಬಹಳ ಕಡಿಮೆ. ಒಂದೊಮ್ಮೆ ಯಾರಾದರು ಕರವಸ್ತ್ರ-ಬಟ್ಟೆ-ಚೀಲಗಳಿಂದ ಸೀಟ್ ನ್ನು ಕಾಯ್ದಿರಿಸಿದ್ದಲ್ಲಿ ಅದನ್ನು ಯಾರು ಮುಟ್ಟಲಾರರು.ನಿಧಾನವಾಗಿ ಸೀಟ್ ಸಿಕ್ಕರೆ ಕುಳಿತಾರು, ಇಲ್ಲವೆಂದರೆ ನಿಂತಾರು. ಹಿಂದಿನಿಂದ ಬಂದವರಿಗೆ ಕೆಲವರಿಗೆ ಸೀಟ್ ಸಿಕ್ಕಿತ್ತು. ಇನ್ನುಳಿದವರಿಗೆ ಸಿಗಲಿಲ್ಲ.

ವಾಹನ ಚಾಲಕನ (ಡ್ರೈವರ್ ) ಹಿಂದಿನ ನಾಲ್ಕು ಸೀಟ್ ಗಳು ಮಹಿಳೆಯರಿಗೆ ಮಿಸಿಲು. ಇದು ಉಡುಪಿ RTO  ನಿಯಮವೆಂದು ಡ್ರೈವರ್ ಹಿಂದಿನ ಗೋಡೆಯ ಮೇಲೆ ಎದ್ದು ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಈ ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಡ್ರೈವರ್ ಹಿಂದಿನ ಮೊದಲ ಎರಡು ಸೀಟ್ ಗಳು ಎದುರು-ಬದರು. ಇನ್ನೇನೋ ವಾಹನ ಬಿಡಬೇಕು ಅನ್ನುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ, ಬಸ್ಸಿನ ಮುಂದಿನ ಭಾಗದಿಂದ ಎರಡು ಛತ್ರಿಗಳು ಬಸ್ಸು ಹತ್ತಲು ಬರಲಾರಂಭಿಸಿದವು. ಒಂದು ಛತ್ರಿ ತುಂಬಾ ಹೂವು-ಬಣ್ಣಗಳಿಂದ ಕೂಡಿದ್ದರಿಂದ 'ಹೆಣ್ಣು ಛತ್ರಿ' ಎಂದು ಮೊದಲೇ ಗುರುತಿಸಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ಇನ್ನೊಂದು  ಬ್ಲಾಕ್ ಛತ್ರಿಯ ಲಿಂಗ ಶೋಧನೆ ಅಷ್ಟು ಸುಲಭ ಅಲ್ಲ. ಮುಂದಿನ ದ್ವಾರದ ಕ್ಲೀನರ್ ಸೀಟ್ ನ ಹಿಂದಿನ ಸೀಟ್ ನಲ್ಲಿದ್ದ ನಾನು, ಹತ್ತುತ್ತಿರುವ ಜೀವಿಗಳು ಮಾನವ ಹೆಣ್ಣು ಜೀವಿಗಳು ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಅರ್ಥೈಸಿಕೊಂಡೆ.

ಛತ್ರಿಗಳು ಮುದುಡಿದವು.ಇಬ್ಬರು ಅದ್ಭುತ ಸುಂದರಿಯರು ಬಸ್ಸನ್ನು ಏರಿ, ಡ್ರೈವರ್ ಹಿಂದಿನ ಸೀಟ್ ನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತರು. ಅವರಿಬ್ಬರೂ ಎದುರು ಬದುರು ಕುಳಿತರು. ಬಸ್ಸು ಹೊರಟಿತ್ತು.ಬಸ್ಸನ್ನು ಏರಿದ ಏರಿದ ರೀತಿ, ಛತ್ರಿಗಳನ್ನು ಮುದುಡಿ ಕೆಳಗಿರಿಸಿದ ರೀತಿ, ಸಲ್ವಾರ್ ಕಮೀಜ್ ಗಳನ್ನು ಸರಿಸಿ-ಸಿಲುಕಿಸಿದ  ರೀತಿ, ಮಳೆಯ ಹನಿಗಳಿಂದ ಕುಡಿದ ಮುಖವನ್ನು  ಕರವಸ್ತ್ರದಿಂದಲೂ, ಸಲ್ವಾರ್ನಿಂದಳು ವರೆಸಿಕೊಂಡ ರೀತಿ ಎಲ್ಲವು ನಾನು ಗಮನಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ. ಒಂದುಕ್ಷಣ ಎಲ್ಲವು ಸರಿ ಎಣಿಸುತ್ತಿರುವಾಗಲೇ ನೀಳವಾದ ಕೇಶರಾಶಿಯನ್ನು ಮುಂದಕ್ಕೆ ತಿರುಗಿಸಿ, ಕೆನ್ನೆಯ ಮೇಲಿನ ಕೂದಲನ್ನು ಓರಣವಾಗಿಸಿ, ಬಿಂದಿಯ ಮೇಲೆ ಕೈ ಯಾಡಿಸಿ, ಎಲ್ಲವವು ಸರಿ ಎಂದು ಖಚಿತ ಪಡಿಸಿದ ನಂತರ ಇಬ್ಬರು ಮಾತಿಗೆ ತೊಡಗಿದರು.

ಇಷ್ಟೊತ್ತಿಗಾಗಲೇ, ದೇವರ ದರ್ಶನಕ್ಕೆ ಹೋರಾಟ ನಾನು ಹುಡುಗಿಯರನ್ನು ನೋಡಬಾರದು ಅನ್ನುವ ವಿಷಯವನ್ನು ಮರೆತುಬಿಟ್ಟೆ.ನೀಳವಾದ ಕೇಶ ರಾಶಿ, ಬಿಳಿಯಾದ ಮುಖ, ಕೆನ್ನೆಯ ಸುತ್ತಲಿನ ಗುಂಗುರು ಕೂದಲು, ಕಿವಿಗೆ ಜೋಕಲಿಯಾಡುತ್ತಿರುವ ಆಭರಣ, ಕೆಂಪಾದ ತುಟಿಗಳು,ಗಿಣಿಯ ಕೊಕ್ಕಿನಂತಿರುವ ಮೂಗು,ಸೂರ್ಯ ತೆಜ್ಜಸ್ಸಿನ ಕಣ್ಣುಗಳು, ಕೊರಳಲ್ಲಿ ಸುತ್ತುವರಿದಿರುವ ಚಿನ್ನದ ಸರಪಳಿ(ಚೈನ್),ದೇಹಕ್ಕೆ ಅಚ್ಚು ಮೆಚ್ಚುಗೆಯ ಅಪ್ಪಿ ಕೊಂಡಿರುವ ಸುಂದರ ಸಲ್ವಾರ್ ಕಮೀಜ್, ಎಡ ಗೈ ಯಲ್ಲಿರುವ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಗಡಿಯಾರ,ಉದ್ದವಾದ ಉಗುರುಗಳು-ಕೆಂಪು ಬಣ್ಣದ ನೈಲ್ ಪೋಲಿಷ್ ಎಲ್ಲವು ನಾನು ಗಮನಿಸಿದ್ದೆ. ಹುಡುಗಿಯೊಬ್ಬಳನ್ನು ಈ ಪರಿ ನಾನು ನೋಡಿದ್ದು ಇದೆ ಮೊದಲು. ಒಂದೊಮ್ಮೆ  ಅವಳ ಚಿತ್ರ ನನ್ನಿಂದ ಬಿಡಿಸುವುದಕ್ಕೆ ಸಾಧ್ಯವಾಗುವುದಾದರೆ, ಅವಳ ಒಂದು ಕೂದಲು ಕೂಡ ಅದಲು ಬದಲಾಗದ ಹಾಗೆ ಚಿತ್ರ ಬಿಡಿಸುವಷ್ಟು ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾಗಿ ಅವಳನ್ನು ನೋಡಿದ್ದೇನೆ. ಸೌಂದರ್ಯದ ರಾಶಿ ಇಲ್ಲಿಯೇ ಬಂದು ನಿಂತಿದೆ ಅನ್ನುವುದರಲ್ಲಿ ಸಂದೇಹ ಇರಲಿಲ್ಲ.  ಅತ್ತ-ಇತ್ತ ಬಸ್ಸು ಅಲಗಾಡುತಿದ್ದರು, ನನ್ನ ದೃಷ್ಟಿ ರೇಖೆಗಳು ಅವಳ ಮುಖವನ್ನು ಛೇದಿಸುತ್ತಿದ್ದವು. ಅವಳು ನನ್ನ ಗಮನಿಸಿದಳೋ-ಇಲವೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ.

ಹಾಗೆಂದು ನಾನು ಹುಡುಗಿಯರನ್ನು ನೋಡಿಯೇ ಇಲ್ಲ ಅಂದರೆ ತಪ್ಪಾಗಿತ್ತು. ಬಾರಿನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ಕುಡಿಯಲಿಲ್ಲ ಅನ್ನುವುದು; ಮಣಿಪಾಲದಲ್ಲಿದ್ದು ಹುಡುಗಿಯರನ್ನು ನೋಡಿಯೇ ಇಲ್ಲವೆನ್ನುವುದು  ಯಾರು ಒಪ್ಪಲಾರರು. ನೋಡುವಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಬಹಳ ವಿಧಗಳಿವೆ. ಭರತನಾಟ್ಯದಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿರುವ ಹುಡುಗಿಯ ಅಂಗ-ಸೌಷ್ಟವಗಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದರು ಅದು ಕಲೆಯ ಒಂದು ಭಾಗವಾಗಿ, 'ಹುಡುಗಿಯನ್ನು ನೋಡುತ್ತೇವೆ' ಎಂದು ಹೇಳಲಾಗದು. ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಸಾಗುವಾಗ  ಸಹಜವಾಗಿ ಕಲ್ಲು-ಮಣ್ಣು-ಅಂಗಡಿ-ಬಸ್ಸು ನೋಡುವಂತೆ ಒಂದು ಹುಡುಗಿಯನ್ನು ನೋಡಿ ಮರೆತು ಬಿಟ್ಟಿರುತ್ತೇವೆ. ಇನ್ನು ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಮುಖ ನೋಡಿದಾಗ, ಏನೋ ವಿಶೇಷ ಹುಡುಗಿ ಅನಿಸಿ ಒಂದೆರಡು ಸಾರಿ ನೋಡುತ್ತಾ ನೋಡುತ್ತಾ  ಹೋಗುತ್ತೇವೆ. ಆದರೆ, ಕೆಲವು ಹುಡುಗಿಯರು ಸೌಂದರ್ಯವೆಂಬುದನ್ನು ತಪ್ಪಾಗಿ ಅರ್ಥೈಸಿ, ದೇಹಕ್ಕೆ ಬೇಕಾದಷ್ಟು ಧರಿಸಬೇಕದಷ್ಟು ಬಟ್ಟೆಯನ್ನು ಧರಿಸದೆ ವಿಚಿತ್ರವಾಗಿ ಬೀದಿಗೆ ಇಳಿದು ಬಿಡುತ್ತಾರೆ. ಹುಡುಗಿಯರು ಬೇಕಾದನ್ನು ಧರಿಸದೆ ಹೋದಾಗ ಸೌಂದರ್ಯ ಮರೆಯಾಗಿ ಮೋಹಕತೆ ಉಂಟಾಗಿ, ನೊಡುವಿಕೆ ಬದಲಾಗಿ ದಿಟ್ಟಿಸುವ ಗುಣ ಹುಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಕೆಲವರು ಅದೆಷ್ಟು ವಿಚಿತ್ರವೆಂದರೆ ಸ್ನಾನ ಗೃಹದಿಂದ ಬೀದಿಗೆ ಬಂದು ಬಿಟ್ಟರೋ ಏನು ಎಂಬಂತೆ..!

ಹುಡುಗಿಯರು ಒಂದು ನೆನಪಿನಲ್ಲಿಡಬೇಕು. ಹೆಣ್ಣಿನ ದೇಹದಲ್ಲಿ ವಕ್ರತೆ ಇದೆ; ಸೌಂದರ್ಯವಿದೆ; ಸೂಕ್ಷ್ಮತೆ ಇದೆ;ಅದು ನಿಸರ್ಗದ ಕೂಡುಗೆ. ಅದನ್ನು ಸಂಸ್ಕೃತಿಯೆಂಬ ನಿಯಮದ ಒಳಗೆ ಓದನ್ನು ಪೋಸಿಸಿದರೆ ಅದಕ್ಕೆ ಬೆಲೆ. ನಿಮ್ಮ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯವನ್ನು ಖಂಡಿತ ನಾನು ಅರ್ಥೈಸಿ ಕೊಳ್ಳಬಲ್ಲೆ.ತುಂಬು ಹೃದಯದಿಂದ ನಿಮ್ಮನ್ನು ಗೌರವಿಸುತ್ತೇನೆ. ಆದರೆ ಡ್ರೆಸ್ ಎಂಬ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಯಾಕೋ ಏನೋ ತಮ್ಮ ಬದುಕಿಗೆ  ಮಾರಕವಾಗುವುದನ್ನು  ದೂರವಿಡಬೇಕು ಎಂಬ ಸಲಹೆ ನಗಣ್ಯವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ನಿಮ್ಮ ಕಡೆ  ಗಂಡು ಜಾತಿ ನೋಡುವ ರೀತಿ, ನಿಮ್ಮ ಡ್ರೆಸ್ ಕೂಡ ನಿರ್ಧರಿಸುತ್ತದೆ. ಅದು ನಿಸರ್ಗದ ನಿಯಮವೇ..!

ಅಂದಹಾಗೆ, ನನ್ನ ಮುಂದೆ ಕುಳಿತುಕೊಂಡಿರುವ ಹುಡುಗಿ ಡ್ರೆಸ್ ಎಂಬ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ತುಂಬಾ ನಾಜುಕುತನವಿದೆ. ನೋಡುವಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಯಾವ ಮೋಹಕ ಭಾವ ಇಲ್ಲ. ದೇವತೆಯೆಂಬ ಭಾವ ನನಗಾಗುತ್ತಿದೆ. ಸೌಂದರ್ಯದ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ನಾನು ಸೋತು ಬಿಟ್ಟೆ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಸುತ್ತಲು ತಿರುಗಿ ಯಾರಾದರು ನನ್ನ ಕಡೆ ನೋಡುತ್ತಾರೋ ಎಂದು ನೋಡುತ್ತಾ, ಹುಡುಗಿಯ ಮುಖವನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾ   ಕುಳಿತಿದ್ದೆ. ಅವಳು ಮಾತನಾಡುವಾಗ ಅವಳ ತುಟಿಗಳ ಕಂಪನ, ಗಂಟಲಿನಲ್ಲಿ ಧ್ವನಿ ನಾಳಗಳಗಳ ಚಲನ, ಅತ್ತಿತ್ತ ಕೈ ಯಿಂದ ಡ್ರೆಸ್ ನ್ನು ಕಾಪಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವ ಪರಿ ನೋಡುತ್ತಾ ನಾನು ಕಲ್ಪನಾ ಲೋಕದಲ್ಲಿ ವಿಹರಿಸುತ್ತಾ ಕುಳಿತೆ.  ಹೀಗಿರುವಾಗ, ನಾನು ನೋಡುತ್ತಿರುವ ಹುಡುಗಿಗೆ ಎದುರಾಗಿ ಕುಳಿತಿರುವ ಹುಡುಗಿ ಅವಳನ್ನು ಉದ್ದರಿಸುತ್ತ,
" ಸಿಂಚು , ಯಾನ್ ಆಗಲ್ ಪಂಡ್ಲ್ಕಾ  ನಲ್ಪೋಲಿಯಾ ?(ಸಂಚು, ನಾನು ಅವರು ಹೇಳಿದ ಹಾಗೆ
ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕಬಹುದಾ?)

ಸೌಂದರ್ಯದ ಚಿಲುಮೆ ಬಾಯಿ ತೆರಿಯಿತು, ವಾಕ್ಯಗಳು  ತುಳುವಿನಲ್ಲಿ  ನನ್ನ ಕಿವಿಗೆ ಅಪ್ಪಳಿಸಿದ್ದು  ಹೀಗೆ  " ಯಾನ್, .... ಪ್ರಾಕ್ಟೀಸ್ ಮಲ್ಪೆರ್ ..... ಬೊಕ ....  ಮುಂಜಿ ಸ್ಟೆಪ್ .... ಶಂಕರಾಭರಣ ತಾಳ ಉಂಡು.............". 

ತುಳು ನಾಡಿನಲ್ಲಿ ಕೆಲವು ವರ್ಷಗಳು ಕಳೆದಿದ್ದರು ನನಗೆ ಭಾಷೆಯ ಹಿಡಿತವಿರಲಿಲ್ಲ. ಯಾರು ಕೂಡ ತುಳು ನಾಡಿನ ಗೆಳೆಯರಿರಲಿಲ್ಲ; ಅವಶ್ಯಕತೆಯೂ ಬಂದಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅಂಗಡಿಯಲ್ಲಿ, ಬಸ್ಸನಲ್ಲಿ ಕೇಳಿದ ತುಳುವೆ ನನಗೆ ಕೆಲವು ಶಬ್ಧಗಳನ್ನು ಅರ್ಥೈಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಿತ್ತು. ಯಾವುದೋ ಡಾನ್ಸ್ ಬಗ್ಗೆ ಇವರು ಮಾತನಾಡುತ್ತಿರುವುದು ನನಗೆ ಅರ್ಥವಾಯಿತು. ಆ ಹುಡುಗಿಯ ಹೆಸರು 'ಸಿಂಚು' ಎಂದು ತಿಳಿಯಿತು.ಆದರೆ 'ಸಿಂಚು' ಎಂದು ಹೆಸರು ಇರಲು ಸಾಧ್ಯವಾ ?  ಇವರ ಸಂಭಾಷಣೆಯಿಂದ ಇವರಿಬ್ಬರು ತುಳು ನಾಡಿನ ಕುವರಿಯರು ಎಂಬುದು ಪಕ್ವವಾಯಿತು.

ಅಷ್ಟು ಹೊತ್ತಿಗೆ, ಹಿಂದಿನಿಂದ ಟಿಕೆಟ್(ಚಲನ ರಶೀದಿ) ಕೊಡುತ್ತ ಬಂದ ಕಂಡಕ್ಟರ್ (ನಿರ್ವಾಹಕ), "ವೋಡೆಗ್ ಟಿಕೆಟ್
?" ಎಂದು ಕೇಳಿದ. ಇವರ ಉತ್ತರ: "ರಡ್ಡ್ ಪಿರಂಜೆಗ".  ನಾನು ಗೊಂದಲಕ್ಕೆ ಒಳಗಾದೆ. ಪಿರಂಜೆ  ಊರಿನ ಹೆಸರೇ ? ಬೆಳ್ತಂಗಡಿ ನಂತರವೋ ಅಥವಾ ಮೊದಲೋ ? ನನಗೆ ಏನಾಗಿದೆ ? ಏನು ಗೊಂದಲ ? ಹೃದಯ ಬಡಿತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿದೆ. 

ಮುಂದೇನಾಯಿತು ?  ಭಾಗ-೪
       ಹುಡುಗಿ ಎದ್ದು ಬಂದು ಕಪಾಳಕ್ಕೆ ಬಾರಿಸಿದಳೆ?  ಸುಮ್ಮನೆ ಇಳಿದು ಹೊಗುವುದನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾ ನಾನು ಸುಮ್ಮನೆ ಇದ್ದೆನೇ?
Reference: 
Tirukana kanasu haadu :http://goo.gl/ICsF9J
My sincere thanks to the writer in above link.